ชิซึกิ กับ โฮเนะ Chapter 06

🙏🙏Back To Chapter 01 Chapter 02 Chapter 03 Chapter 04 Chapter 05🙏🙏

ขณะที่ชิซึกิหัวเราะเยาะตัวเอง เขาก็จับมือฉันและดึงไปหา

ชิซึกิ โทโจ : นั่นคือตัวจริงของผม คุณผิดหวังหรือเปล่า ?

โฮเนะ : ไม่ค่ะ ฉัน......

ชิซึกิ โทโจ : ชั่งมันเถอะ ไม่ว่าคุณจะผิดหวังในตัวผมหรือไม่ คุณก็ยังคงเป็นภรรยาผมจนกว่าจะถ่ายหนังจบ นั่นคือสิ่งที่สัญญาระบุไว้

คำพูดเหล่านี้ถูกโยนออกจากปากชิซึกิ เขาหันหลังให้ฉันแต่ยังคงจับมือฉันอยู่......เขาคิดอย่างนั้นจริง ๆ เหรอ......?

โฮเนะ : ......ฉันไม่ได้รู้สึกผิดหวังอะไรหรอกค่ะ ฉันรู้ว่าคุณเป็นคนเข้มงวด เพราะความรักและความทุมเทในงานของคุณ แต่ถ้าคุณพูดแบบนั้นกับพวกเขา พวกเขาจะ......

ชิซึกิ โทโจ : คุณจะรู้อะไรเกี่ยวกับผม ?

โฮเนะ : ......ก็คุณคุยกับฉันตั้งเยอะแยะเกี่ยวกับหนังของคุณ และคุณก็เป็นคนที่พูดว่าภรรยาต้องเข้าใจสามีด้วย

ชิซึกิ โทโจ : ......นั่นยังรู้ไม่พอ ผมไม่ชอบพูดอะไรที่ไม่ตรงไปตรงมา...และผมก็ไม่สนที่พนักงานจะไม่ชอบผมด้วย

โฮเนะ : แต่......ฉันไม่อยากให้พวกเขาเข้าใจคุณผิด

ชิซึกิ โทโจ : ......

ชิซึกิขมวดคิ้วด้วยความสงสัยและมองมาที่ฉัน

โฮเนะ : ฉันรู้ว่าคุณเข้มงวด แต่ก็ใจดีมากในเวลาเดียวกัน ฉันอึดอัดที่พนักงานไม่เข้าใจ....

ชิซึกิ โทโจ : ......เห็นทีว่า คุณจะเป็นคนเดียวที่คิดแบบนี้

ชิซึกิยิ้มด้วยความประหลาดใจ

ชิซึกิ โทโจ : โอเค เราจะไปกันได้หรือยัง ?

ชิซึกิปล่อยมือฉันและลุกขึ้น

โฮเนะ : ......ค่ะ

ชิซึกิ โทโจ : ผมจะระวังคำพูดที่จะพูดกับพนักงานแล้วกัน

โฮเนะ :  ห๊ะ ?......

ชิซึกิ โทโจ : ผมถูกภรรยาดุแล้วนี่ ผมคงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากทำให้ดีที่สุดล่ะนะ

ชิซึกิพึมพำออกมา เขาลูบหัวฉันและเดินออกจากเลานจ์ไป

โฮเนะ :  ชิซึกิ......

ฉันเดินตามชิซึกิและเรียกชื่อเขา

ชิซึกิ โทโจ : ว่าไง ?

โฮเนะ :  ขอบคุณนะคะ......

ชิซึกิ โทโจ : ทำไมถึงขอบคุณผมล่ะ ?

ชิซึกิหัวเราะออกมานิดหน่อยและดึงไหล่ฉันมากอดอีกครั้ง

ชิซึกิ โทโจ : อย่าหนีผมไปไหนนะ

เขากระซิบที่ข้างหูและจูบฉันเบา ๆ 

โฮเนะ :  ฉันไม่เคยหนีค่ะ

ฉันยืนยันกับชิซึกิพร้อมกับเดินไปพร้อมกับเขา

เรายังคงประชุมกันต่อ ด้วยบรรยากาศอันหนักอึ้งของห้องประชุม 

ชิซึกิ โทโจ : แล้ว เราจะจัดตารางเวลายังไง ?

พนักงาน : คือเรายังไม่ได้จัดตารางค่ะ......ตารางนักแสดงหลักไม่ตรงกับของเราค่ะ

ชิซึกิ โทโจ : ผู้จัดการเธอว่างั้นเหรอ เขาควรจะระบุตารางได้ตลอดสิ

พนักงาน : แต่วันที่ 2 เธอมาไม่ได้ค่ะ

ชิซึกิ โทโจ : นั่นไม่ใช่ปัญหาของผม ให้เขาจัดลำดับความสำคัญซะใหม่สิ

ชิซึกิจ้องเขม็งไปที่พนักงานและห้องประชุมที่เริ่มจะอึดอัด

พนักงาน : แต่......

ชิซึกิ โทโจ : ผมไม่อยากฟังข้ออ้างอะไรทั้งนั้น

พนักงานคนนั้นปิดปากเงียบทันที่ที่ชิซึกิพูด พนักงานใหม่ต่างทำตัวลีบลงและมองพื้น ชิซึกิบอกฉันว่าเขาจะระวังคำพูด......เวลานี้ เขายังไม่ได้ถ่ายทำ

ชิซึกิ โทโจ : ถ้าพวกคุณทำงานตามวิธีของผมไม่ได้......

โฮเนะ :  ! !

ฉันรู้สึกเย็นวาบ ชิซึกิกลืนคำพูดที่เหลือของเขาลงคอ

ชิซึกิ โทโจ : ......

เขาคิดอยู่นาน เขาเงียบไปกับหน้าตาที่ยังคงดุดัน เขากำลังสงบสติอารมณ์อยู่......? ไม่มีใครพูดอะไร ห้องยังคงเงียบต่อไป......

โฮเนะ : ชิซึกิคะ ?

ฉันยกมือขึ้นโบกข้างหน้าหน้าของชิซึกิ เขากลับมาสู่ความเป็นจริงและมองมาที่ฉัน

ชิซึกิ โทโจ : ห๊ะ ?

โฮเนะ : เอ่อ.....พวกเขาดูเหมือนมีอะไรจะพูด ฟังพวกเขาหน่อยนะคะ

ฉันยิ้มให้ชิซึกิและรอเขาตอบ

ชิซึกิ โทโจ : ............ถูกของคุณ

เขาถอนหายใจเล็ก ๆ แล้วตอบ

พนักงาน : ......งั้น เราคิดว่าถ้าเราลองเปลี่ยนวันถ่ายทำไปเป็นวันอื่น มันอาจจะดีกว่า

พอเขาพูดจบ ทุกคนลังเลที่จะหันไปมองชิซึกิ

ชิซึกิ โทโจ : ......ก็ได้ งั้นทำเลย

พวกเขาดูแปลกใจอยู่พักนึง แต่ก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

ชิซึกิ โทโจ : เรื่องกล้อง......ยามาดะ คุณเคยอยากเป็นช่างกล้องใช่ไหม ?

เขาถามสตาร์ฟหนุ่มคนหนึ่ง

ยามาดะ : ครับผม ใช่ครับ....

ชิซึกิ โทโจ : ถ่ายเป็นใช่ไหม ?

ยามาดะ : ครับ ! ? 

แววตาของยามาดะส่องประกายแห่งความสุข แต่หลังจากนั้น ก็ไหล่ตก

ยามาดะ : ผมก็อยากทำครับ แต่......ผมยังไม่มั่นใจพอ

ชิซึกิ โทโจ : ......

ชิซึกิเลิกคิ้วเล็กน้อย และพนักงานทั้งหมดรู้สึกกระอักกระอ่วนมากขึ้น

ชิซึกิ โทโจ : งั้นก็ซ้อมเหมือนชีวิตคุณขึ้นอยู่กับมันจนกว่าจะถึงวันถ่ายจริงซะ.....มีปัญหาอะไรก็ถามผมได้

พนักงานคนนั้นยิ้มกลับ

ยามาดะ : ขอบคุณครับ ผมจะทำให้ดีที่สุดครับ !

ชิซึกิ โทโจ : อืม

ขอบคุณพระเจ้า.....ฉันยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ และตอนนี้บรรยากาศในห้องเริ่มจะดีขึ้นแล้ว ภายในรถหลังจากประชุมเสร็จ

ชิซึกิ โทโจ : คุณดูมีความสุขจังนะ

เขามองฉันด้วยหางตาจากที่นั่งคนขับและถอนหายใจ

โฮเนะ : ฉันดีใจที่ทุกอย่างราบรื่นน่ะค่ะ

ชิซึกิ โทโจ : ผมทำได้ถ้าผมปรับอารมณ์ได้ อืม ผมใว้ใจตัวเองไม่ได้เวลาที่หยุดพูด

ชิซึกิพูดด้วยเสียงบูดบึ้ง เขาวางมือลงบนต้นขาฉันจากที่นั่งคนขับ

โฮเนะ : .....! ชะ-ชิซึกิ !? คุณกำลังขับรถอยู่นะ.....!

ชิซึกิ โทโจ : แล้วยังไง ผมเครียดอยู่ ถ้าผมต้องการจับคุณ ผมทำได้ไหม ?

จับฉัน.....? นิ้วของเขาสัมผัสขึ้น - ลงไปมาบนต้นขาทำให้ฉันจักจี้จนไหล่กระตุกขึ้น

ชิซึกิ โทโจ : อย่าดิ้นสิ ผมกำลังขับรถ

โฮเนะ : ปล่อยฉันเถอะค่ะ.....

ชิซึกิปล่อยมือจากต้นขาและมาจับที่แก้มฉันแทน

ชิซึกิ โทโจ : ผิวคุณนี่ดีจัง.....ผ่อนคลาย ดึงดูดให้เข้าไป

โฮเนะ : คะ.....?

ชิซึกิ โทโจ : แต่ในห้องวันนี้ดีมาก วันนี้เป็นวันแรกที่ทีมงานกล้าแสดงความคิดเห็นมากขึ้น จากที่เคยอึกอักมาตลอด

ชิซึกิลูบแก้มและผมฉัน จากนั้นก็หัวเราะ

ชิซึกิ โทโจ : คุณนี่น่าค้นหา แค่เห็นคุณยิ้มก็หายโมโหเลย

ชิซึกิโบกมือข้างหน้าฉันล้อเลียนที่ฉันทำก่อนหน้านี้

ชิซึกิ โทโจ : เวลาที่ผมอยู่ข้าง ๆ คุณ ผมรู้สึกว่าผมจะเป็นคนใจเย็นมากขึ้น

ชิซึกิหันไปข้างหน้าและหัวเราะออกมา

โอ้.....ฉันรู้สึกถึงความเจ็บปวดอันแสนหวานพุ่งผ่านหน้าอกทำให้หัวใจฉันเต้นแรงขึ้น นี่ ฉัน.....ฉันวางมือลงบนมือของเขาที่จับแก้มฉันอยู่

ชิซึกิ โทโจ : โฮเนะ เป็นอะไรเหรอ ?

โฮเนะ : เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร.....

ก่อนที่จะรู้ตัว ฉันได้ตกหลุมรักชิซึกิเข้าแล้ว ฉันอาจจะรักเขาตั้งแต่วันแรกที่พบเขาแล้วก็ได้.....ฉันอยากจะซื่อตรงกับความรู้สึกตัวเอง แต่ยัยเฉิ่มเอ๊ย.....ฉันกลับมาที่แมนชั่น เตรียมตัวเข้านอนและไปห้องชิซึกิ

ชิซึกิ โทโจ : ผมอยากเขียนสคริปท์ให้จบวันนี้ คุณจะนอนก่อนได้นะ โฮเนะ

เขาพูดและหันไปมองหน้าจอคอมของเขาต่อ

โฮเนะ : ถ้างั้นฉันจะกลับไปที่ห้อง.....

ชิซึกิ โทโจ : ไม่เป็นไร นอนที่นี่แหละ

โฮเนะ : แต่ฉันคิดว่าฉันควรจะ.....

ชิซึกิ โทโจ : ไม่ต้องหรอก ผมอยากให้คุณอยู่นี่

ชิซึกิมองมาที่ฉันขณะพูดด้วยเสียงแข็ง หัวใจฉันเริ่มโบยบินอีกครั้ง

โฮเนะ : .....ก็ได้ค่ะ Good night

ชิซึกิ โทโจ : Good night

ชิซึกิพึมพำและหันกลับไปจ้องหน้าคอมอีกครั้ง ความตั้งใจมันอัศจรรย์อะไรอย่างนี้.....ฉันปีนขึ้นเตียงและจ้องไปที่หลังของชิซึกิขณะที่เขากำลังเขียนสคริปท์ ก่อนที่จะรู้ตัว ฉันก็หลับไปแล้ว ฉันตื่นขึ้นจากแสงแดดที่ลอดมาทางหน้าต่าง --- ฉันได้ยินเสียงคลิ๊กแคล๊กจากคีบอร์ดและหันไปเห็นหลังของชิซึกิที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาอยู่ที่โต๊ะของเขา นี่เขายังเขียนสคริปท์อยู่เหรอ!? จู่ ๆ ชิซึกิก็หยุดและถอนหายใจยาว

โฮเนะ : ชิซึกิ.....?

ชิซึกิ โทโจ : .....ตื่นแล้วเหรอ?

โฮเนะ : เขียนเสร็จหรือยังคะ?

ชิซึกิ โทโจ : อื้อ

ชิซึกิลุกขึ้นแล้วเดินตรงมาที่ฉัน และล้มตัวลงนอนมาที่ฉันเหมือนเขาสูญเสียพลังงานทั้งหมดในตัว

โฮเนะ : โว้ว.....

ชิซึกิ โทโจ : ผมเพิ่งเขียนเสร็จ

ชิซึกิพึมพำขณะที่ซุกหน้ามาที่คอของฉัน

โฮเนะ : เสร็จแล้ว สินะคะ?

ชิซึกิ โทโจ : ช่าย ผมแก้ไขไปหลายตอนเลย ผมคงเขียนไม่เสร็จถ้าไม่มีคุณ

คำพูดของชิซึกิทำให้หัวใจของฉันเต็มไปด้วยความสุข

ชิซึกิ โทโจ : ผมเหนื่อยแล้ว ผมอยากได้อะไรหวานๆ

โฮเนะ : เดี๋ยวฉันไปเตรียม.....

.....! ชิซึกิจูบฉันและคำพูดของฉันถูกขัดจังหวะ หลังจากดูดริมฝีปากล่างของฉันเบา ๆ ชิซึกิแยกริมฝีปากออกจากฉัน

ชิซึกิ โทโจ : นี่โอเคไหม?

โฮเนะ : .....

หัวใจฉันเต้นเร็วขึ้นและฉันพูดอะไรไม่ออกเพราะเซอร์ไพร์ส

ชิซึกิ โทโจ : ผมคงต้องนอนสักหน่อย

ชิซึกิพูดเหนื่อย ๆ เขากอดฉันแน่นแล้วหลับไป ความหวานยังคงติดอยู่ที่ริมฝีปากฉัน .....ในวันก่อนพระอาทิตย์ตกดินหลังจากผ่านวันนั้นไป.....ฉันนำผลงานการออกแบบของฉันที่เสร็จเรียบร้อยแล้วไปที่ห้องไทกา

ไทกา คิริซาเมะ : เย้ นี่มันยอดเยี่ยมเลย มันดีกว่าที่ผมคิดใว้ซะอีก ผมดีใจที่ได้คุณมาทำงานนี้ โฮเนะ .....ก็ แม้ว่ามันจะเหมือนงานของมือสมัครเล่นอ่ะนะ แต่ผมคิดว่ามันดีจริงๆ

โฮเนะ : ขอบคุณมากค่ะ ฉันดีใจมากค่ะที่ท่านประธานยอมรับงานดีไซน์ของฉัน

ไทกา คิริซาเมะ : ที่จริงผมมีอีกงานที่อยากให้คุณทำ.....แต่ผมได้ยินว่าตอนนี้คุณไปเป็นหนึ่งในทีมงานของชิซึกิ

โฮเนะ : ค่ะ ขอโทษค่ะ.....

ไทกาส่ายหัวแล้วยิ้ม

ไทกา คิริซาเมะ : โฮเนะ เมื่อเร็วนี้ดูเหมือนว่าคุณจะสนุกนะ .....ผมดีใจด้วย

โฮเนะ : .....แต่ฉันต้องรีบออกไปจากชีวิตแบบนี้ค่ะ อย่างที่คุณบอก ฉันต้องเปลี่ยนอนาคตด้วยตัวฉันเอง

ไทกา คิริซาเมะ : คุณเป็นคนคิดบวกจริงๆ ผมจะอยู่เคียงข้างคุณ แต่แทนที่จะเป็นชีวิตแบบนี้ คุณอาจจะต้องการเป็นอิสระจากบทบาทที่เรามอบให้

ไทกายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์มาที่ฉัน

โฮเนะ : อะไรคะ!?

ไทกา คิริซาเมะ : สามีคนเดียวพอเหรอ?

โฮเนะ : ก็เอิ่ม.....ค่ะ ปกติควรจะมีแค่คนเดียว

ไทกา คิริซาเมะ : คิดว่าใช่

ไทกาขำนิดหน่อยแล้วลูบหัวฉันเบาๆ

ไทกา คิริซาเมะ : คุณน่ารักอีกแล้วนะโฮเนะ

โฮเนะ : .....!

ไทกา คิริซาเมะ : ครั้งหน้า.....

ในขณะที่ไทกากำลังจะพูดบางอย่าง เราก็ได้ยินเสียงเคาะประตู

ไทกา คิริซาเมะ : ครับ?

ชิซึกิ โทโจ : .....โฮเนะอยู่นี่ไหม?

ประตูเปิดออกแล้วชิซึกิก็เข้ามา

โฮเนะ : ชิซึกิ.....

ชิซึกิ โทโจ : โฮเนะ ไปกันเถอะ

โฮเนะ : โอ้ว ค่ะ 

ไทกา คิริซาเมะ : จะออกไปข้างนอกกันเหรอ?

โฮเนะ : ค่ะ ฉันกับชิซึกิจะไปดูโลเคชั่นถ่ายทำกันค่ะ

ไทกา คิริซาเมะ : อ้อ ผมคิดว่าผมคงสายด้วยเหมือนกัน

เขาพึมพำและดูมีความรู้สึกลึก ๆ บนใบหน้าของเขา

โฮเนะ : .....?

ไทกา คิริซาเมะ : ไม่มีอะไร.....แล้วพวกคุณมีแผนจะไปที่ไหนกันล่ะ?

กลับมาคิดดู เราจะไปหา location ได้ที่ไหน?

ชิซึกิ โทโจ : บนเกาะทะเลทราย

โฮเนะ : อะไรนะ!? เกาะทะเลทราย!?

ชิซึกิ โทโจ : ผมไม่ได้บอกเหรอ?

โฮเนะ : ไม่เลยค่ะ

ชิซึกิ โทโจ : ผมพูดว่าเกาะทะเลทรายก็จริง แต่มันอยู่ในประเทศ และที่นั่นก็มีรีสอร์ทกับโรงแรม เราจะค้างที่นั่นคืนนี้ และอยู่ 2 คืน

2 คืน.....กับชิซึกิ!?

ชิซึกิ โทโจ : ก็ จะพูดว่าเป็นฮันนี่มูนของเราก็ได้นะ

ในช่วงสั้นๆ ชิซึกิมองมาที่ฉันแล้วส่งยิ้มแบบเจ้าชู้มาให้ .....ไทกาเดินมาส่งเราที่ประตู และเมื่อเราออกจากแมนชั่น เคต้าเป็นคนมาส่งเราที่สนามบิน

เคต้า ซากุราอิ : เดินทางปลอดภัยขอรับ นายท่านชิซึกิ นายหญิงโฮเนะ โปรดกลับมาปลอดภัย และสบายดี

ชิซึกิ โทโจ : ขอบคุณ เราไปก่อนนะ

โฮเนะ : แล้วเจอกันตอนเรากลับมานะคะ

นี่อาจจะเป้นแค่การไปดู location แต่ฉันกำลังไปกับชิซึกิสองต่อสอง.....ตอนเครื่องบินบินขึ้น ฉันเริ่มรู้สึกกังวล

ชิซึกิ โทโจ : คุณดูเงียบ เป็นอะไรหรือเปล่า?

ชิซึกิยื่นมือมาจับผมฉัน

โฮเนะ : เอ่อ.....ฉันกำลังคิดว่าเรากำลังจะไปจริงๆ

ชิซึกิ โทโจ : พูดอะไรน่ะ? คุณนี่แปลก

ชิซึกิหยิกแก้มฉันเบาๆ และหัวเราะหึหึ ฉันตกใจและหัวใจเต้นเร็วขึ้น ดูเหมือนว่าวันนี้เขามักจะสัมผัสฉันเหมือนมันเป็นเรื่องธรรมดา.....ฉันยินดี แต่ฉันไม่รู้จะโต้ตอบยังไง.....ชิซึกิหยิบกล้องดิจิตอล SLR ออกมาจากกระเป๋า

โฮเนะ : คุณจะใช้มันกับ location เหรอคะ?

ชิซึกิ โทโจ : ใช่ครับ แต่ผมยังไม่ได้ใช้มัน ผมอยากจะลองมันซะหน่อย

แช๊ะ จู่ๆ ชิซึกิเปิดกล้องมาที่ฉันแล้วกดชัตเตอร์

โฮเนะ : ไม่ค่ะ ขอร้องล่ะอย่าถ่ายฉันกระทันหันสิคะ...!

ชิซึกิ โทโจ : แค่ซ้อมดูน่ะ .....ดีนี่ ดูเหมือนจะยังใช้ได้ ไม่มีปัญหา

ฉันมั่นใจว่าหน้าฉันคงดูแปลก..........ฉันรู้สึกกระสับกระส่าย ฉันหยิบสคริปท์ของชิซึกิขึ้นมาบังเลนส์กล้อง บทภาพยนตร์เรื่องนี้มีชื่อว่า '100 days'couple' ซึ่งเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับคู่สามีภรรยาที่อยู่ด้วยกัน 100 วัน-----ฉันอ่านสคริปท์ที่ฉันอ่านมาแล้วหลายครั้ง

ชิซึกิ โทโจ : คุณอ่านอีกแล้ว?

ชิซึกิหันมาถามฉัน

โฮเนะ : ค่ะ

ชิซึกิ โทโจ : คุณชอบไหม?

โฮเนะ : ค่ะ ชอบมากเลยค่ะ.....มันทำให้ฉันรู้สึกอ่อนโยนเสมอหลังจากที่ได้อ่าน

ชิซึกิ โทโจ : อาจจะอย่างนั้น ผมไม่เคยคิดว่าผมจะเขียนบทจบได้ ถึงแม้ว่า ตัวละครทุกตัวเป็นคนเห็นแก่ตัว ดื้อรั้น และ ไม่เคยสุภาพ เป็นเพราะคุณโน้มน้าวผม บางที

โฮเนะ : ห๊า.....?

แช๊ะ แล้วจู่ๆ ชิซึกิก็ถ่ายรูปฉันอีกครั้ง

โฮเนะ : .....ไม่!

ชิซึกิ โทโจ : คุณทำหน้าได้ดี ผมเลยอยากเก็บมันไว้

รอยยิ้มที่ไร้เดียงสาของเขาทำให้หัวใจของฉันเต้นดังขึ้น

โฮเนะ : โอ้ แล้ว.....คุณจะทำยังไงกับรูปฉันล่ะคะ?

ชิซึกิ โทโจ : ทำอะไรดีน๊า? ทำ photo book ของคุณเป็นไง?

โฮเนะ : อย่าล้อเล่นสิคะ!

ชิซึกิ โทโจ : ก็คุณน่ารักนี่ มันก็ช่วยไม่ได้ที่ผมจะกดชัตเตอร์

ฉันรู้สึกว่าแก้มฉันมันกำลังจะร้อนขึ้น ๆ ฉันไม่มั่นใจว่าจะใจเย็นลงได้.....เพราะว่าเรากำลังจะใช้เวลาอยู่ด้วยกันตั้ง 2 วัน.....

ชิซึกิ กับ โฮเนะ Chapter 05

🙏🙏Back To Chapter 01 Chapter 02 Chapter 03 Chapter 04🙏🙏

"หมายความว่าคุณจะเลือกผมพรุ่งนี้ด้วยใช่ไหม?"หลายวันผ่านไปนับจากนั้น ฉันเลือกที่จะอยู่กับชิซึกิทุกๆ วัน

ฮารูโตะ : อะไรเนี่ย? คุณเลือกชิซึกิอีกแล้วเหรอ?

ซึบาสะ ซึโอะ : ผมอยากให้คุณเลือกผมวันนี้

ไทกา คิริซาเมะ : พวกคุณสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่?

อายาโตะ คามิชิโร่ : อย่าเห็นแก่ตัว ชิซึกิ

เซลลิส : ช่าย ฉันก็อยากเฟลิทโฮเนะบ้าง

โฮเนะ : ฉันไม่ได้ทำเล่น.......

ชิซึกิ โทโจ : มันเป็นกฏที่เราจะทำตามการตัดสินใจของโฮเนะ ไม่ใช่เหรอ? จะคัดค้านไม่ได้

ชิซึกิบอกทุกคนชัดเจน ช่วงระหว่างทานอาหารเช้า

อายาโตะ คามิชิโร่ : มันเป็นกฏที่เธอจะต้องรักสามีทุกคนอย่างเท่าเทียม

ฮารูโตะ : คุณตั้งใจแบบนั้นจริงๆ ใช่ไหมครับ เจ้าหญิงของผม? เขาไม่ได้ใช้ประโยชน์จากคุณ อย่างถ่ายรูปเซ็กซี่ของคุณหรืออะไรบางอย่างใช่ไหม?

โฮเนะ : ไม่ค่ะ.....!

ฉันได้ยินเคต้ากระแอมอยู่ข้างหลังเรา

เคต้า ซากุราอิ : นายท่านฮารูโตะ เกินไปแล้วขอรับ

เคต้าส่งสายตาเศร้าสร้อยไปที่ฮารูโตะ.....

ชิซึกิ โทโจ : ไม่มีทางที่ผมจะทำอะไรแบบนั้น ผมถ่ายหนังเธอ

โฮเนะ : ชิซึกิ!?

ชิซึกิ โทโจ : ผมล้อเล่น

เขาพูดล้อเล่นทั้งที่หน้าตาซีเรียส.....

ฮารูโตะ : หรือบางที โฮเนะ......จะหลงรักชิซึกิ?

โฮเนะ : ......มันแค่เพื่อหนังของเขาค่ะ

อายาโตะ คามิชิโร่ : แล้ว ทำไมคุณถึงต้องพยายามขนาดนั้นเพื่อหนังของชิซึกิ?

โฮเนะ : เพราะว่าฉันเป็นแฟนตัวยงของชิซึกิ!

แม้ว่าชิซึกิจะนอนกอดฉันทุกคืน.....เขาไม่ได้ต้องการฉันมากกว่านั้น ไม่เลย

รูอิ ทาชิบานะ : จริงใช่ไหมครับ?

รูอิจ้องฉันด้วยความสงสัย

โฮเนะ : จ้า จริงจ้า

ตั้งแต่นั้น ฉันก็ดูหนังที่ชิซึกิสร้างทุกวันๆ ทีละเล็กทีละน้อย และฉันก็เริ่มเป็นแฟนหนังของเขาจริงๆ

รูอิ ทาชิบานะ : คุณได้ดูหนังทุกเรื่องที่ชิซึกิสร้างเลยไหมฮะ?

โฮเนะ : จ้า ฉันดูหมดทุกเรื่องเลย

ชิซึกิ โทโจ : เหรอ?.....มีอีก 10 เรื่องหรือมากกว่านั้น ใช่ไหม?

โฮเนะ : ค่ะ.....ฉันดูตอนพักเบรคจากงานทีละนิดๆ....

ชิซึกิ โทโจ : อ๋อ......

ฉันสะดุ้งที่จู่ๆ เขาก็ยิ้ม

รูอิ ทาชิบานะ : แล้วคุณชอบเรื่องไหนมากที่สุดเหรอฮะ?

รูอิมองมาที่ฉันและถาม

โฮเนะ : อืมม "The Lovers on Terror Peak" ฉันคิดว่านะ

รูอิ ทาชิบานะ : ผมก็ชอบเรื่องนั้นเหมือนกันฮะ เป็นเรื่องที่ดีที่สุดเลย !

รูอิยิ้มกว้างจนปากจะฉีกถึงหู

โฮเนะ : แต่เรื่องมันน่ากลัวจริงๆ......

รูอิ ทาชิบานะ : มันเป็นหนังสยองขวัญนี่ฮะ แต่ก็ทำให้ผมร้องไห้ด้วย

โฮเนะ : ใช่ม๊า !

โอ้ ฉันคิดว่าฉันเริ่มสนิทกับรูอิแล้วล่ะตอนนี้......

โซยชิโร่ : รูอิ...

น้ำเสียงเย็นชาขัดกลางการสนทนาของเรา

โซยชิโร่ : .........

ชั่วครู่หนึ่ง สายตาของฉันก็พบกับสายตาอันคมกริบของเขาที่จ้องมา แต่ฉันรีบมองไปทางอื่นทันที เขาน่ากลัว.......

โซยชิโร่ : ถึงเวลาต้องไปโรงเรียนแล้ว พ่อจะไปส่ง เร็วเข้า

รูอิ ทาชิบานะ : จริงเหรอฮะ ? เจ่งไปเลย !

รูอิวิ่งออกจากห้องไปอย่างมีความสุขกับโซยชิโร่ เขาดูน่ากลัวกับฉัน แต่พนันได้เลยว่าเขาเป็นพ่อที่ดีมากๆ แน่........

ซึบาสะ ซึโอะ : ว้าว ถึงเวลาต้องไปแล้ว ผมไปก่อนนะครับ

อายาโตะ คามิชิโร่ : ผมก็เหมือนกัน เฮ้ ชิซึกิ อย่าลืมว่าโฮเนะไม่ใช่ของคุณนะ โอเค๊?

สามีคนอื่นๆ รีบออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว

ชิซึกิ โทโจ : .....น่าทึ่ง

ชิซึกิยิ้มเล็กน้อยและหันมาที่ฉัน

โฮเนะ : ........?

ชิซึกิ โทโจ : ผมไม่คิดว่าคุณจะชอบหนังสยองขวัญ

โฮเนะ : คุณไม่ชอบเหรอคะ? มันน่ากลัวจริงๆ แต่ก็สวยงาม มีความสุขและเศร้าในเวลาเดียวกัน และเป็นภาพยนตร์ที่น่าสนใจมากๆ ค่ะ

ชิซึกิ โทโจ : ผมดีใจที่คุณชอบเพราะเรื่องนั้นเป็นเรื่องโปรดของผม

หัวใจฉันเต้นดังขึ้นเมื่อเห็นรอยยิ้มของชิซึกิ

ชิซึกิ โทโจ : งั้น ผมจะไปประชุมก่อน ใว้เจอกันข้างนอกเย็นนี้นะครับ

โฮเนะ : ค่ะ......

ฉันกลับมาที่ห้องของฉันและเริ่มทำงาน ฉันจะได้เจอเขาข้างนอกอีกเย็นนี้......วันนี้ ชิซึกิกับฉันสัญญากันว่าจะไปตรวจสอบตัวอย่างหนังด้วยกัน นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ออกไปข้างนอกสองต่อสองกับเขา มันเหมือนว่าเราไปออกเดท......ฉันตกใจที่รู้สึกได้ว่าฉันยิ้มออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ ทำตัวเหมือนกับว่าฉันเฝ้ารอโอกาสที่จะได้ไปข้างนอกกับเขา.......ฉันต้องทำงานแล้ว! --------เย็นนั้น ฉันมาถึงสถานที่ที่ใกล้กับการแสดงตัวอย่างหนังตามที่นัดกันใว้กับชิซึกิ

ชิซึกิ โทโจ : ......

ชิซึกิเขามาแล้ว.......เขาดูเหมือนนักแสดง......เขายืนอยู่ตรงนั้น ถึงแม้ว่า เขาจะอยู่ไกล.....ชิซึกิกำลังเดินมาหาฉัน ช่างดูหล่อ และมีเสน่ห์ต่อบรรดาผู้หญิงที่อยู่รอบๆ

ชิซึกิ โทโจ : ผมทำให้คุณต้องรอหรือเปล่า?

โฮเนะ : ไม่ค่ะ......

ชิซึกิ โทโจ : โอเค งั้นไปกันเถอะ มันอยู่ไกล้ๆ นี่แหละ เดินไปกัน

ชิซึกิพูดจบ เขาจับมือฉันเดินไปเหมือนเป็นเรื่องปกติ เหมือนเดทจริงๆ.....พอเรามาถึงเวนิว ฉันเข้าแถวนั่งข้างชิซึกิ

โฮเนะ : มีคนน้อยกว่าที่ฉันคิดอีกค่ะ

ชิซึกิ โทโจ : มันเป็นการฉายให้ดูเฉพาะผู้ที่เกี่ยวข้องและคนที่ผมรู้จักเท่านั้น

มาคิดอีกที ฉันคิดว่าฉันเห็นนักแสดงที่ฉันเคยเห็นใน TV ที่นี่.......

ชิซึกิ โทโจ : ผมอายุใกล้เคียงกับผู้กำกับเรื่องนี้ และเราก็รู้จักกันมานาน หนังของเขาใช้ได้ดีทีเดียว

โฮเนะ : ค่ะ.....ฉันรอไม่ไหวแล้วสิ

เมื่อไฟในเวนิวดับลง ชิซึกิก็มีสมาธิจดจ่ออยู่กับจอตรงหน้า การแสดงออกของเขาเวลาที่ทำงานเหมือนกันกับตอนที่เขาดูหนัง............พอหนังจบลง และแสงไฟกลับมา ฉันสนุกมาก! มันจบไวจัง.....

ฉันหันไปยิ้มให้ชิซึกิและพูด

โฮเนะ : ดีจริงๆ ค่ะ!

ชิซึกิ โทโจ : อืม.....ไม่เลว

เขาพึมพำ ดูไม่ค่อยพอใจนิดๆ

โฮเนะ : ......คุณไม่ชอบเหรอคะ?

ชิซึกิ โทโจ : เปล่าหรอก ใช้ได้ทีเดียว ผมสร้างผลงานถ่ายได้ดีกว่ามาก

โฮเนะ : ค่ะ......

ชิซึกิ โทโจ : กลับบ้านเถอะ ผมมีสคริปต์ที่ต้องทำซ้ำ ผมจะแพ้เขาไม่ได้

เขาพูดออกมาเบาๆ และลุกขึ้นจากเก้าอี้ ชิซึกิเขา.......เป็นประเภทไม่ชอบพ่ายแพ้? ฉันได้เห็นอีกด้านนึงของเขา ฉันยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้

ชิซึกิ โทโจ : ทำไมคุณยิ้มอย่างนั้น?

โฮเนะ : โอ้ ไม่มีอะไรค่ะ

ชิซึกิ โทโจ : แปลก

? ? : ผู้กำกับโทโจคะ!

พอเราออกมาจากเวนิว หญิงสาวในชุดเดรสวันพีชเซ็กซี่คนหนึ่งเดินตรงมาหาชิซึกิ ว้าว เธอสวยอะไรอย่างนี้.....โอ้ เธอคือผู้หญิง......ที่เป็นนางเอกในหนังที่ฉันเพิ่งดูเมื่อกี้นี่!

ชิซึกิ โทโจ : ผมไม่ได้เจอคุณนานมาก เป็นอย่างไรบ้างครับ?

นักแสดงหญิง : .......ผู้กำกับโทโจคะ เมื่อไหร่คุณจะชวนฉันไปเล่นหนังของคุณคะ?

ชิซึกิ โทโจ : ผมยินดีชวนคุณอย่างยิ่งเมื่อไหร่ก็ตามที่มีบทที่เหมาะสม

นักแสดงหญิง : คุณโทรหาฉันได้ทุกเมื่อนะคะ แม้จะเพื่อบางอย่างที่ไม่ใช่งาน

ชิซึกิตอบกลับด้วยรอยยิ้มให้ผู้หญิงที่ยิ้มยั่วยวนอยู่ตรงหน้า เขาปอปปูล่าอย่างที่ฉันคิดจริงๆ .......ชิซึกิยิ้มให้หล่อน ถึงแม้ว่า ภรรยาของเขาจะอยู่ที่นี่กับเขาด้วย.........โอ้ นี่ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย? เมื่อฉันพยายามจะออกไปจากสถานที่นี้เนื่องจากความรู้สึกอึดอัด --------ทันใดนั้นชิซึกิดึงใหล่ฉัน

ชิซึกิ โทโจ : ขอบคุณครับ แต่ผมคงต้องขอปฏิเสธ ผมไม่ได้รับอนุญาตจากภรรยาผม

ชิซึกิโอบไหล่ฉันและยิ้มไปให้หญิงคนนั้น ว้าวว นั่นทำให้ฉันแฮปปี้ขึ้นมา.......ความรู้สึกอึดอัดไม่สบายใจก่อนหน้านี้หายไปและหัวใจฉันเริ่มเต้นแรง

นักแสดงหญิง : ภรรยาของคุณ......?

หล่อนเลิกคิ้วขึ้น

ชิซึกิ โทโจ : นี่คือภรรยาผม โฮเนะ.........เราเพิ่งแต่งงานไปเมื่อเร็วๆ นี้

นักแสดงหญิง : ..........!

ชิซึกิพูดจบ ผู้หญิงคนนั้นก็เดินไปพร้อมกับริมฝีปากที่บิดเบี้ยว

ชิซึกิ โทโจ : ในฐานะนักแสดง เธอควรจะไปกับนักแสดงคนอื่น ไม่ใช่ผม ทักษะการแสดงของเธอจะยิ่งเพิ่มขึ้น ถ้าเธอทำอย่างนั้น

ชิซึกิพูดเบาๆ ด้วยน้ำเสียงเย็นชา ชั่งขมขื่น......เขาเข้มงวดจริงๆ ตอนเวลางาน.........

โฮเนะ : ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ ? เธอดูโกรธ เธอไม่ได้แสดง.......ใช่ไหมคะ?

ชิซึกิ โทโจ : ไม่ต้องห่วงหรอก เธอเป็นคนยืนกรานอย่างนั้นเองเมื่อกี้ มันทำให้ผมรำคาญ ขอบคุณคุณนะ ที่ช่วยให้ผมเป็นอิสระจากเธอได้

ฉันช่วยเขา........เหรอ? ฉันเป็นคนขับไล่ผู้หญิงคนนั้นไปงั้นหรือ ?

ชิซึกิ โทโจ : เป็นอะไรไป ?

โฮเนะ : เปล่าค่ะ.......คุณค่อนข้างป็อบปูล่า

ชิซึกิ โทโจ : อะไร คุณหึงเหรอ ?

โฮเนะ : ........! นั่นไม่ใช่.........

ชิซึกิ โทโจ : มันดีนะ เหมือนสามีภรรยาจริงๆ

ชิซึกิยิ้มให้อย่างร่าเริง เขาจับมือฉันและเริ่มเดิน เราสนิทกัน........ยังหรอก ฉันไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

เคต้า ซากุราอิ : กลับมาแล้วเหรอขอรับ นายท่านชิซึกิ และ นายหญิงโฮเนะ

เคต้าต้อนรับเราด้วยรอยยิ้มเมื่อเรากลับมาถึงแมนชั่น

โฮเนะ : กลับมาแล้วค่ะ เคต้า

เคต้า ซากุราอิ : หนังเป็นอย่างไรบ้างขอรับ ?

โฮเนะ : มันน่าสนใจจริงๆ

ชิซึกิ โทโจ : ........

โอ้.......

ชิซึกิ โทโจ : ผมจะเริ่มเขียนบทอีกครั้ง โฮเนะ ผมจะรอคุณอยู่ที่ห้อง มาหาผมให้เร็วที่สุดทันทีที่คุณเสร็จภาระกิจส่วนตัว

โฮเนะ : ค่ะ......

ชิซึกิโมติเวทจริงๆ......ในเวลาเที่ยงคืน ฉันเตรียมตัวที่จะนอนแล้ว ฉันเดินมาเคาะประตูห้องของชิซึกิ มันกลายเป็นกิจวัตรประจำวันของฉันที่ต้องมาที่ห้องชิซึกิก่อนที่ฉันจะเข้านอน......

ชิซึกิ โทโจ : คุณมาช้า ผมบอกให้มาเร็วๆ ไง

ชิซึกิทำน่านิ่วขณะที่เปิดประตูให้

โฮเนะ : ขอโทษค่ะ........

ชิซึกิ โทโจ : อย่างน้อยๆ ทำไมคุณไม่มาอาบน้ำในห้องของผม ?

โฮเนะ : ฉันไม่อาจจะ.......

ชิซึกิ โทโจ : มันก็ทำให้คุณสะอาดได้

โฮเนะ : ........!

ชิซึกิ โทโจ : เอ่อ ก็ได้......ผมเขียนสคริปต์ใหม่มานิดหน่อยแต่ อ่านนี่

เขาโกรธจนไม่สนใจฉัน และพอใจเย็นลงก้ยื่นกระดาษมาให้ ฉันรับมาและเมื่อฉันดูมัน........

ชิซึกิ โทโจ : คุณลองพูดประโยคที่ขีดเส้นใต้ดังๆ สิ

โฮเนะ : โอ้ ค่ะ.......เอิ่ม "ที่รัก คุณรักฉันจริงไหม ?"

ชิซึกิ โทโจ : คุณอ่านมัน คุณต้องใส่อารมณ์เข้าไปมากกว่านี้สิ

โฮเนะ : คะ...........? แต่ฉันแสดงไม่เป็น...........

และกำลังพูดอะไรที่มันน่าอาย........

ชิซึกิ โทโจ : ผมต้องการรู้สึกว่าเราเป็นคู่สามีภรรยากันจริงๆ .........อีกครั้ง ใส่หัวใจของคุณลงไป

โฮเนะ : .........."ที่รักคะ คุณรักฉันจริงไหมคะ ?"

ชิซึกิ โทโจ : "ครับ แน่นอน ผมรักคุณ"

ชิซึกิมองตรงมาที่ฉันและพูดด้วยเสียงอันอบอุ่น หัวใจของฉันเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ ฉันรู้ว่านี่เป็นแค่บท........

ชิซึกิ โทโจ : โฮเนะ ต่อสิ

โฮเนะ : โอ้......"แล้วทำไม ? ทำไมคุณไม่หลับนอ-"........

ประโยคต่อไปทำฉันแปลกใจ และ หยุดพูด ทำไมคุณไม่หลับนอนกับฉัน...........? นี่มัน..........

ชิซึกิ โทโจ : เป็นอะไรไป.........? เร็วสิ

โฮเนะ : ........."ทำไมคุณไม่.......หลับนอนกับฉัน ?"

นี่มันน่าอายยยยยยนะ.........

ชิซึกิ โทโจ : คุณต้องทำอะไรต่อ ?

ฉันมองที่สคริปต์อีกครั้ง

โฮเนะ : ภรรยาขยับไปหาสามี...........

ชิซึกิ โทโจ : มันเป็นแค่แนวการปฏิบัติ คุณไม่ต้องอ่านมันออกมา คุณต้องขยับตามบทที่บอกในนั้น

ชิซึกิ ปล่อยเสียงหัวเราะออกมาเล็กน้อย ครู่ต่อมา.........เขาดึงเอวฉันไปหาแล้วฉันก็ล้มลงบนเตียง

โฮเนะ : ........!

เราอยู่ในตำแหน่งที่ฉันอยู่บนชิซึกิ

ชิซึกิ โทโจ : สามีที่รักภรรยา แต่ไม่สามารถหลับนอนกับเธอได้ ด้วยเหตุผลคือภรรยาต้องการลูก และพ่อกลัวการเป็นพ่อ เขามีแผลเก่า แต่ภรรยาต้องการจะพังกำแพงนั้นและพาตัวเองก้าวไปข้างหน้า เป็นฉากที่สำคัญ ที่ที่มีแสงสว่างท่ามกลางความมืดรอบๆ คู่สามีภรรยา

ชิซึกิอธิบายสถานการณ์อย่างรวดเร็วขณะมองมาที่ฉัน

ชิซึกิ โทโจ : ตอนนี้คุณเข้าใจแล้วใช่ไหม ? มาลองดูใหม่

โฮเนะ : ถึงแม้ว่าคุณจะบอกฉัน........ฉันควรทำอย่างไร........?

ชิซึกิ โทโจ : คุณไม่รู้ว่าไปต่อยังไง ? งั้นเริ่มด้วย คุณพยายามจูบผม

โฮเนะ : อะไรนะ !?

เขาจับหัวฉันเข้าไปใกล้มากขึ้น และเราอยู่ใกล้กันจนฉันรู้สึกได้ถึงลมหายใจของเขาบนผิวของฉัน โอ้ ไม่.......หัวใจฉันเริ่มเต้นแรงขึ้นๆ

ชิซึกิ โทโจ : โฮเนะ คุณบอกว่าคุณจะช่วยผม ใช่ไหม ?

โฮเนะ : ......

ขณะที่ฉันถอนหายใจออกมานิดหน่อย ฉันก็ทิ้งรอยจูบใว้ที่มุมปากของชิซึกิ

ชิซึกิ โทโจ : .........ภรรยาของผมค่อนข้างทื่อๆ ใช่ไหมเนี่ย ?

เขาลากนิ้วไปมาบนแก้มฉันและยิ้ม

ชิซึกิ โทโจ : โฮเนะ แล้วคุณจะทำยังไงต่อ ? คุณคงไม่ได้ต้องการให้สามีตื่นเต้นกับการทำแค่นั้นหรอกนะ

โฮเนะ : ฉัน......ไม่สามารถ......

ชิซึกิ โทโจ : ทำไมล่ะ ?

โฮเนะ : ......ถ้าฉันเป็นภรรยา ฉันไม่ทำแบบนี้

ชิซึกิ โทโจ : แล้ว คุณจะทำอะไรไนสถานการณ์แบบนี้ ?

โฮเนะ : ......ถ้าเป็นฉัน ฉันจะพูดมันออกมา

ชิซึกิ โทโจ : พูด ห๊า ? การสนทนาเป็นสิ่งสำคัญ

แล้วชิซึกิก็โอบไหล่ฉันและพลิกฉันมาใว้ด้านข้าง ฉันอยู่ในอ้อมแขนของเขา มองหน้าเขา

ชิซึกิ โทโจ :  มันยากที่จะทำให้คนดูสนใจกะเพียงแค่คุยกัน มันจะไม่ดึงดูดความสนใจของคนส่วนใหญ่ แต่ผมเดาว่านั่นเป็นแค่ความท้าทายที่จะเอาชนะ

ชิซึกิพยักหน้ายอมรับขณะที่เราอยู่ไกล้กันนั่นเลยทำให้หน้าผากเราสัมผัสกัน เขาทำหน้าตาน่ากลัวอีกแล้ว......โดยไม่ต้องคิด ฉันก็ยื่นมือไปถึงคิ้วของชิซึกิ

ชิซึกิ โทโจ :  เป็นอะไร ?

โฮเนะ : ขอโทษค่ะ วันนี้ดูหน้าคุณยุ่งๆ .......

ชิซึกิ โทโจ : เป็นเพราะคุณชื่นชมหนังของผู้กำกับคนอื่น

โฮเนะ : ห๊า ?.......

ชิซึกิ โทโจ : ผมอยากจะให้คุณดูหนังที่น่าสนใจกว่านี้

หัวใจฉันตื้นตันด้วยความปิติ เวลาฉันเห็นชิซึกิยิ้มอาย ๆ

ชิซึกิ โทโจ : เราจะนอนกันเลยไหมตอนนี้ ?

โฮเนะ : ค่ะ

เขากอดฉันใว้แน่นและถอนหายใจยาว

โฮเนะ : ........เอ่อ คุณจะนอนท่าแบบนี้เหรอคะ ?

ชิซึกิ โทโจ : คุณไม่ชอบท่านี้เหรอ ?

โฮเนะ : ฉันไม่รังเกียจหรอกค่ะ แต่ฉันตื่นเต้นตลอดเวลา.....

ชิซึกิ โทโจ : แต่ดูเหมือนคุณจะหลับใวทุกครั้งนะ

โฮเนะ : .......

ฉันตื่นเต้นแน่นอน แต่ก็รู้สึกโล่งใจในเวลาเดียวกัน และหลับได้ทุกครั้งไป

ชิซึกิ โทโจ : เมื่อไหร่ภรรยาผมจะอนุญาตให้ทำสเต็ปต่อไปสักทีน๊า ?

ชิซึกิยิ้มน้อยๆและขยับแก้มเข้ามาใกล้หน้าอกฉัน

โฮเนะ : ชิซึกิ.......

ชิซึกิ โทโจ : ผมชอบบุคลิกที่นุ่มนวลของคุณ แต่ก็อยากจะแสดงความกล้าหาญ เพื่อให้ผมประหลาดใจบนเตียง

โฮเนะ : ฉันไม่ได้ทำอะไรอย่างนั้นนะคะ ........!

ชิซึกิ โทโจ : อย่าร้อนใจไปเลย เดี๋ยวคุณจะนอนไม่หลับเอานะ

ชิซึกิจูบฉันเบา ๆ ราวกับว่าจะปิดสวิทซ์ฉัน เขาปิดไฟหัวเตียง และซุกแก้มเข้ามาที่หว่างอกฉันอีกครั้ง

ชิซึกิ โทโจ : Good night

โฮเนะ : ......Good night ค่ะ.....

เมื่อฉันยอมแพ้ที่จะแย้งเขาและหลับตาลง ฉันรู้สึกง่วง..........และคืนนี้ฉันก็หลับสนิทในอ้อมแขนที่อบอุ่นของเขาอีกครั้ง......ไม่กี่วันต่อมา ในตอนกลางคืน และฉันกำลังเดินไปตามทางเดินมุ่งหน้าไปห้องชิซึกิ ฉันพบโซยชิโร่กำลังเดินตรงมาที่ฉัน

โฮเนะ : ระ - ราตรีสวัสดิ์ค่ะ..........

ร่างกายของฉันสั่นจากความกลัวขณะที่ฉันพยายามเดินผ่านเขา......

โซยชิโร่ : เฮ้

โฮเนะ : ......!

ร่างกายฉันเกร็งไปทั้งตัวทันทีที่ได้ยินโทนเสียงต่ำของเขาเรียกมา

โซยชิโร่ : ได้ยินว่าคืนนี้คุณเลือกโทโจ

โฮเนะ : ฉะ - ฉะนั้น........?

โซยชิโร่ : ดูเหมือนคุณจะไม่รู้ฐานะตัวเองนะ

โซ่ยชิโร่มองมาที่ฉันด้วยยิ้มที่ไม่จริงใจ เขาคว้าข้อมือฉันและเข้ามาใกล้ ๆ หน้าฉัน

โฮเนะ : ......!

โซยชิโร่ : คุณถูกซื้อมา ถ้าคุณยังทำอะไรตามใจชอบ ผมแน่ใจว่าคนอื่น ๆ จะไม่อยู่เฉยแน่

โฮเนะ : ......

โซยชิโร่ : ถ้าคุณอยากจะอยู่กับโทโจมากนักล่ะก็ จ่ายเรามา 400 ล้าน หรือคุณอยากจะให้เขาจ่ายล่ะ ?

โฮเนะ : นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉัน-....!

โซยชิโร่ : ความคิดนั้นก็ไม่เลวนี่ หรือบางทีผมควรจะซื้อคุณก่อนโทโจ

เขาหัวเราะออกมาสั้น ๆ และเดินจากไป หัวใจฉันกำลังทำเสียงน่ากลัว เต้นแรงเหมือนน้ำที่กำลังเดือดพล่าน ฉันนึกถึงสิ่งที่ไทกาเคยพูดก่อนหน้านี้ "คุณควรทำอะไรด้วยตัวเอง ถ้าคุณต้องการเป็นอิสระ" อย่างที่ไทกาพูด.......ฉันไม่มีทางเป็นอิสระตราบเท่าที่ฉันยังเป็นหนี้อยู่ ฉันควรจะทำอะไรสักอย่างด้วยตัวเองเพื่อออกไปจากวงจรชีวิตที่นี่ แต่ฉันจะไปหาเงินมากขนาดนั้นได้ยังไงล่ะ ตั้ง 400 ล้านเยนเชียวนะ ?.....

ชิซึกิ โทโจ : เป็นอะไรหรือเปล่า ? คุณโอเคไหม ?.......

เสียงชิซึกิทำฉันสะดุ้งและมองขึ้นไป

โฮเนะ : ไม่ค่ะ.........

ฉันสั่นหัวเล็กน้อยและหันไปที่คอมพิวเตอร์ของฉัน วันนี้ฉันมาทำงานข้าง ๆ ชิซึกิที่กำลังเขียนสคริปท์

ชิซึกิ โทโจ : นี่เป็นงานที่ไทการีเควสท์ให้ทำใช่ไหม ?

โฮเนะ : ใช่ค่ะ

ชิซึกิ โทโจ : คุณทำงานเสร็จหรือยัง ?

โฮเนะ : ค่ะ เกือบแล้วค่ะ ฉันแค่ต้องการเช็ค และแก้ไขบางอย่าง.......

จู่ ๆ ชิซึกิก็ลุกขึ้นและเข้ามามองที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ของฉัน หน้าเขาเข้ามาใกล้ฉัน......

โฮเนะ : สคริปท์คุณเป็นอย่างไรบ้างคะ ? เสร็จแล้วใช่ไหมคะ ?

ฉันถามชิซึกิขณะที่มองตรงไปข้างหน้าเพื่อหลีกเลี่ยงการสบตากับเขาในระยะที่ใกล้มากแบบนี้

ชิซึกิ โทโจ : ยังเลย ยังไม่เสร็จ แต่ผมต้องเตรียมพร้อมสำหรับการถ่ายทำ เพราะกองถ่ายจะเริ่มเร็ว ๆ นี้

โฮเนะ : ........ทั้งที่ สคริปท์ยังไม่เสร็จเหรอคะ ?

ชิซึกิ โทโจ : นั่นคือวิธีการถ่ายทำ......ผมสามารถถ่ายทำได้ตามที่ผมชอบ แต่มันมีกำหนดเวลา

โฮเนะ : ฉันไม่รู้เลย

ชิซึกิ โทโจ :  .......คุณทำได้ดีอย่างที่ผมคิดจริงๆ

โฮเนะ : หื๊อ?

ชิซึกิ โทโจ :  ผมกำลังพูดถึงเซนส์เรื่องสีของคุณ

ชิซึกิวางมือลงบนไหล่ของฉันและอีกมือก็ชี้ไปที่หน้าจอ ท่าทางเหมือนเขากำลังกอดฉันจากข้างหลัง หัวใจฉันเต้นแรงจนฉันได้ยินเสียงก้องในหูเลย

ชิซึกิ โทโจ :  อย่างเช่น ตรงนี้

ชิซึกิชี้ไปที่บางส่วนของดีไซน์

ชิซึกิ โทโจ :  เวลาที่คุณมองมันครั้งแรก  สีที่คุณใช้เหมือนมันจะหลุดออกมา แต่มันทำให้การออกแบบโดยรวมดูสงบ และคุณบอกได้เลยถึงความตั้งใจ

โฮเนะ : ฉัน.......สงสัยว่ามันคือ ?

ชิซึกิ โทโจ :  คุณมีพรสวรรค์ไม่ก็มีสัญชาติญาณที่ดี

ฉันเอียงคอด้วยความอยากรู้แต่ชิซึกิแค่หัวเราะออกมา

ชิซึกิ โทโจ :  เอ่อ การออกแบบของคุณเรียบง่าย

โฮเนะ : .......อืมมม

ชิซึกิ โทโจ :  แต่การเลือกสีดีมาก จุดประสงค์ในการออกแบบของคุณคือการแสดงสี คุณไม่สังเกตเหรอ ?

โฮเนะ : .......คะ นั่นเป็นครั้งแรกเลยที่มีคนบอกฉันแบบนี้ ฉันมักจะถูกบอกให้มาทำใหม่ เพราะว่าพวกเขาต้องการเปลี่ยนสี.....

ชิซึกิ โทโจ : คนที่จ้างคุณและเพื่อนร่วมงานของคุณไม่รู้ถึงสิ่งที่พวกเขาพูด

ชิซึกิพึมพำเรื่องของหลักความจริง เป็นการวิจารณ์ที่รุนแรง......!แต่แท้จริงแล้วเขากำลังชมฉันอยู่ใช่ไหม ?

ชิซึกิ โทโจ : ดีแล้ว

จู่ ๆ ชิซึกิก็หมุนเก้าอี้ที่ฉันนั่ง จนเรามาเผชิญหน้ากัน

ชิซึกิ โทโจ : โฮเนะ พรุ่งนี้ไปประชุมกับผม

โฮเนะ : อะไรนะคะ ! ?

ชิซึกิ โทโจ : ผมจะให้โอกาสคุณใด้ใช้ความสามารถของคุณอย่างเต็มศักยภาพ

โฮเนะ : แต่ ฉันไม่......ฉันมีงานอื่นต้องทำนะคะ......

ชิซึกิ โทโจ : ผมกำลังขอให้คุณทำงานให้ผม ผมต้องการให้คุณมาเป็นหนึ่งในทีมงานกองถ่ายของผมในฐานะคัลเลอร์ดีไซเนอร์

โฮเนะ : คัลเลอร์ดีไซเนอร์......?

ชิซึกิ โทโจ : ใช่ สำหรับหนังที่เราทำจะต้องมีทีมงานผู้เชี่ยวชาญงานศิลป์ และผมอยากให้คุณจัดการสีของสิ่งต่างๆ อย่าง เครื่องแต่งกายและชุด แน่นอนว่าผมจะจ้างคุณ 2 เท่าของรายได้ต่อเดือนที่คุณจะได้รับเป็นไง ?

โฮเนะ : อะไรนะคะ ? สองเท่า !?

นั่นเยอะ......?

ชิซึกิ โทโจ : ไม่พอเหรอ ?

โฮเนะ : ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ........

ชิซึกิ โทโจ : ถ้าภาพยนตร์เรื่องนี้ประสบความสำเร็จในบ็อกซ์ออฟฟิศ ผมจะจ่ายโบนัสให้คุณด้วย

ฉันต้องหาเงินมาใช้หนี้......ถ้าฉันหาได้อย่างน้อย 50 ล้าน ฉันก็จะเป็นอิสระจากโซยชิโร่ และฉันก็ดีใจมากด้วยที่ชิซึกิรู้สึกว่าเขาต้องการฉัน.....

ชิซึกิ โทโจ : แล้ว คุณจะรับงานไหม ?

โฮเนะ : ......ค่ะ ขอบคุณค่ะ ฉันรับค่ะ

ชิซึกิ โทโจ : เยี่ยม ผมก็ไม่ตั้งใจจะให้คุณเซย์โนเหมือนกัน

ชิซึกิพูดและยิ้มอย่างอ่อนโยน และจูบเบา ๆ ที่หน้าผากของฉัน

......วันต่อมา ฉันนั่งรถไปประชุมที่บริษัทพร้อมกับชิซึกิ

โฮเนะ : ฉันไม่ยักรู้ว่าคุณขับรถด้วย

ชิซึกิ โทโจ : อืม ครับ

โฮเนะ : เรามีคนขับรถ ตอนที่เราไปร่วมพิธีมอบรางวัลคราวก่อน แล้ว......

ชิซึกิ โทโจ : นั่นเฉพาะในโอกาสพิเศษ ปกติผมจะขับรถไปเอง ถ้ามีคนงานไม่พอ ผมยังขับรถบัสแทนได้ด้วย

โฮเนะ : ว้าว  เข้าใจละค่ะ

ชิซึกิ โทโจ : สถานที่ทำงานอาจจะเลวร้าย ไม่ใช่ทุกคนที่จะยอมรับ......

ฉันไม่รู้เลยว่าการถ่ายทำหนังจะเป็นเรื่องยากขนาดนี้......

โฮเนะ : กังวลจัง แต่คุณคิดว่าฉันจะไม่เป็นไรใช่ไหมคะ ?

ชิซึกิ โทโจ : ไม่มีอะไรที่คุณต้องกังวลหรอก เรายังไม่ได้ถ่ายทำกัน ฉะนั้นเลยมีคนไม่เยอะ

โฮเนะ : ค่ะ......

รถหยุดตรงไฟสัญญาณจราจร จู่ ๆ ชิซึกิก็เอื้อมมือมาจับคางฉัน เขาโน้มตัวมาหาจนหน้าเราอยู่ใกล้จนเกือบจะจูบกันได้ อะไรกัน......? ชิซึกิจูบฉัน เสียงดัง จุ๊บ

โฮเนะ : ......! คุณทำอะไรน่ะ......!?

ชิซึกิ โทโจ : ผมต้องการกำจัดความกังวลใจของคุณ

ชิซึกิยิ้มล้อเล่นและเริ่มขับรถต่อ ฉันเริ่มกังวลกับเหตุผลอื่นแทนแล้วสิ......เรามาถึงที่บริษัทโปรดักชั่นแล้ว เมื่อฉันเข้ามาในห้องประชุม พนักงานประมาณ 10 คนได้หันมามองฉันพร้อมกัน

พนักงาน : สุภาพสตรีท่านนี้เป็นใครหรือครับ ผู้กำกับโทโจ ?

พนักงานหนุ่มคนหนึ่งถามชิซึกิ

ชิซึกิ โทโจ : นี่ภรรยาผมเอง เธอจะเข้ามาร่วมงานด้วยในฐานะคัลเลอร์ดีไซน์ตั้งแต่วันนี้

เท่านั้นห้องประชุมก็เกิดเสียงเอะอะขึ้นจากการคุยกันเรื่องนี้

โฮเนะ : ยินดีที่รู้จักค่ะ

ชิซึกิ โทโจ : ขณะที่เธออยู่ที่นี่ให้ทำเหมือนเธอเป็นเพียงพนักงานคนนึงเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องปฏิบัติเป็นพิเศษ OK มาเริ่มเลย

พอเราเริ่มการประชุม ใบหน้าของชิซึกิแตกต่างไปอย่างสิ้นเชิงจากคนที่อยู่ในรถ

พนักงาน : ผู้กำกับโทโจ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะถ่ายทำฉากมากมายตามตารางนี่ !

ชิซึกิ โทโจ : ทำไมคุณถึงมั่นใจที่พูดว่าเป็นไปไม่ได้ ? นั่นมันเป็นงานของคุณที่จะพยายามให้เต็มที่

พนักงาน : ......

พนักงานหนุ่มคนนั้นไม่พูดอะไรอีกและนิ่งเงียบไป

พนักงาน : คุณโทโจ ทำไมเราไม่ลองใช้รางแทนที่จะใช้มือจับ

พนักงานชายมีอายุคนนึงเสนอกับชิซึกิ

ชิซึกิ โทโจ : ไม่ คุณถือกล้องในฉากนี้

พนักงาน : แต่ .......มือฉันไม่นิ่งพอที่จะถือกล้อง

ชิซึกิ โทโจ : คุณไม่ใช่มืออาชีพหรือไง ? คุณต้องเป็นช่างภาพที่ชำนาญแล้วสิ อายุขนาดนี้ ถ้าคุณทำให้ดีไม่ได้ คุณควรที่จะฝึกซ้อมสัก 10 ครั้ง หรือสัก 1000 ครั้ง

เขาพูดอย่างนั้นกับคนที่อายุมากว่าได้ยังไง......ฉันรู้ว่าเขาเป็นคนเข้มงวดกับงานมาก แต่มันมากกว่าที่ฉันคิดใว้ซะอีก....

ชิซึกิ โทโจ : คุณควรจะละอายใจบ้างสิที่พูดมาแบบนั้น

เมื่อชิซึกิพูดคำพูดที่รุนแรงแบบนั้นออกไป-----ปัง ! พนักงานชายมีอายุคนนั้นทุบโต๊ะเสียงดังและลุกขึ้น

พนักงาน : คุณมันเหมือนกับที่เขาลือกันจริง ๆ ไม่แปลกใจเลยที่ทำไมถึงไม่มีคนอยากทำงานกับคุณ ผมรับงานนี้ เพราะว่าคุณต้องการช่างภาพ แต่ผมทนทำงานอยู่กับผู้กำกับอย่างคุณไม่ได้ !

พนักงานคนนั้นพูดเสียงดัง และเดินปึงปังออกจากห้องประชุมไป

โฮเนะ : ห๊ะ ? ชิซึกิ......คุณจะไม่ไปตามเขามาเหรอคะ ! ?

ชิซึกิ โทโจ : มันไม่สำคัญหรอก ช่วยไม่ได้ที่เขาไม่ชอบวิธีการทำงานของผม

โฮเนะ : เป็นไปไม่ได้......

พนักงานทุกคนดูเครียดขึ้นมาทันที และบรรยากาศในห้องก็เริ่มหนักขึ้น

ชิซึกิ โทโจ : งั้นเบรคกันสักหน่อยละกัน

ชิซึกิถอนหายใจยาว หน้าเขาดูเครียดขณะที่เขาเดินออกจากห้องประชุม

พนักงาน 1 : อีกแล้ว.....? เป็นแบบนี้มากี่ครั้งแล้ว ?

พนักงานคนนึงพูดขึ้น

พนักงาน 2 : ฉันคิดอยู่เหมือนกันนะว่าจะออก ฉันเคยชื่นชมผู้กำกับโทโจนะ แต่ฉันไม่คิดว่าเราจะเจอแบบนี้

พนักงาน 3 : เฮ้ย แกมาพูดอะไรต่อหน้าแฟนผู้กำกับเขานะ

แล้วพนักงานคนนึงก็รู้สึกตัวว่าฉันยังอยู่ที่นั่น พวกเขารีบเงียบปากทันที "สถานที่ทำงานอาจจะเลวร้าย ไม่ใช่ทุกคนที่จะยอมรับ....." นั่นสินะที่ชิซึกิพูด......

โฮเนะ : เอ่อ.....ชิซึกิเขามักจะเป็นแบบนี้ตลอดไหมคะ?

ฉันหันไปถามพนักงาน

พนักงาน : เขาก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรหรอกค่ะ แต่เวลาที่เข้ากองถ่าย......

พนักงานคนนั้นลำบากใจที่จะพูด

โฮเนะ : ผู้ชายคนนั้นบอกว่าไม่มีใครอยากทำงานกับเขา.....

พนักงาน 1 : ผู้กำกับเขามีความคาดหวังสูงครับ ฉะนั้นเขาเลยชอบคนมีประสบการณ์ คนเก่า ๆ ที่เขาไม่พอใจเขาก็ลาออกกัน

พนักงาน 2 : พนักงานส่วนใหญ่ที่นี่ก็มีแต่คนใหม่ ๆ ที่ไม่ค่อยมีประสบการณ์ เพราะว่าเขาค่อยข้างจะเกรี้ยวกราด.....กลุ่มโทโจเป็นกลุ่มที่มีชื่อเสียงในด้านเปลี่ยนพนักงานใหม่ทุกทีที่เริ่มถ่ายหนังเรื่องใหม่

ไม่มีทาง....."ผมอยากจะให้คุณดูหนังที่น่าสนใจกว่านี้" ชิซึกิรักหนังของเขามากกว่าใคร และทั้งหมดที่เขาทำก็เพื่อจะทำหนังที่ดี.....แต่ถ้าเป็นแบบนี้ ทุกคนคงจะออกไปหมด.....


พนักงาน : ......ผู้กำกับเคยทำแบบนี้กับคุณไม่คะ ?

พนักงานสาวคนนึงลังเลที่จะถาม

โฮเนะ : ไม่หรอกค่ะ......เขาเป็นสามีที่ใจดีมาก

พอฉันพูดจบ แันตัดสอนใจออกจากห้องประชุมไปหาชิซึกิ

ชิซึกิ โทโจ : ......

ชิซึกินั่งเอนพิงม้านั่งที่เลานจ์กับถือถ้วยกาแฟ

โฮเนะ : ชิซึกิ......

ฉันเดินเข้าไปหาชิซึกิที่ก้มหน้าลงเครียด ๆ

ชิซึกิ โทโจ : .....โฮเนะ

ชิซึกิค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมามอง

โฮเนะ : คุณโอเคไหมคะ ?

ชิซึกิ โทโจ : ผมไม่เป็นไร งานผมก็เป็นแบบนี้ตลอด

ชิซึกิยิ้มเยาะเย้ยตัวเองและต่อมาก็ดึงมือฉันเข้าไป

ชิซึกิ โทโจ : นั่นล่ะผม คุณผิดหวังไหม ?

🙏🙏Continue in Chapter 06🙏🙏

ชิซึกิ กับ โฮเนะ Chapter 04

🙏🙏Back To Chapter 01 Chapter 02 Chapter 03🙏🙏

ไทกา คิริซาเมะ : ขอโทษที่ทำให้รอครับ

ขณะที่ฉันกำลังรออยู่ในร้านที่ฉันถูกบอกให้มา ไทกาเดินตรงมาหาฉัน

โฮเนะ : ไทกา! ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่?

ไทกา คิริซาเมะ : .......ตอนนี้ เรามาคุยเรื่องธุรกิจกันเถอะ

ไทกายิ้มเล็กน้อยและนั่งลงตรงเก้าอี้ตัวตรงข้ามกับฉัน

โฮเนะ : เดี๋ยว....อีเมล์นั่นเป็นของคุณ?

ไทกา : ใช่ คุณไม่รู้?......โอ้ แปปนะ

เขาเริ่มค้นกระเป๋าตัวเองและหยิบนามบัตรมาวางใว้บนโต๊ะ บนนั้นเป็นชื่อบริษัทไอทีชั้นนำจากในอีเมลและ........ประธานกรรมการ ไทกา คิริซาเมะ

ไทกา คิริซาเมะ : ขอแนะนำตัวเองนะครับ ผมไทกา คิริซาเมะ และผมต้องการกล่าวถึงการออกแบบของคุณ มิสโฮเนะ

ราวกับว่าเขาเตรียมตัวมาพร้อมสำหรับโอกาสนี้ ไทกาโค้งอย่างสุภาพให้ฉัน

โฮเนะ : ฉัน ฉันหวังว่าฉันจะสามารถมีประโยชน์แก่คุณค่ะ

เขาเพียงแค่ใส่นามสกุลของเขาในอีเมลดังนั้นฉันจึงไม่ได้สังเกตุ ฉันไม่คิดว่าฉันจะได้รับอีเมลโดยตรงจากหัวหน้า.......

ไทกา คิริซาเมะ : ออกจากแบบนี้ แล้วมาเป็นตัวของเราตามปกติกัน ผมเขียนเกี่ยวกับมันในอีเมลเล็กน้อย ผมต้องการให้คุณออกแบบโฆษณาของบริษัท

โฮเนะ : เอ่อ.......ทำไม?

ไทกา : ทำไม? เพราะว่าคุณเป็น Designer ใช่ไหม โฮเนะ?

โฮเนะ : ใช่ค่ะ แต่มันเป็นงานใหญ่มากสำหรับผู้เริ่นต้นอย่างฉัน.......

ไทกา : ......ผมได้ยินมาว่าคุณจำเรื่องหนี้ของครอบครัวคุณได้แล้ว

โฮเนะ : .......ค่ะ

ไทกาจ้องมาที่ฉันและเริ่มเปิดประเด็น

ไทกา : มันต้องทำให้คุณช็อคแน่

ฉันรู้สึกลึกๆ ว่าหัวใจฉันกำลังจะมอดไหม้จากคำพูดใจดีของเขา

โฮเนะ : ไม่ค่ะ ฉันสบายดี.........แต่ฉันเป็นห่วงมากกว่าว่าพ่อกับแม่ของฉันจะไม่เป็นไร อย่างน้อยฉันก็อยากรู้ว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน.......

ไทกา : โฮเนะ?

พอฉันคิดเกี่ยวกับครอบครัวฉัน วิสัยทัศน์ของฉันเริ่มจะเบลอ ขณะที่ฉันกัดริมฝีปาก ฉันมองไปที่ไทกา  เขาดูเหมือนกำลังกังวลเกี่ยวกับฉัน

โฮเนะ : คุณก็จ่าย 50 ล้านเยนเหมือนกันใช่ไหมคะ? ทำไม.......?

ไทกา : ผมทำตามอำเภอใจ ผมแค่คิดว่ามันคงจะดีกว่าถ้าเราเอาใจใส่ดูแลคุณแทนที่คุณจะถูกไล่ล่าโดยพวกทวงหนี้

เพื่อช่วยฉัน?

โฮเนะ : .....เหตุผลแค่นั้น?

ฉันเตรียมตัวเพื่อที่จะฟังเขาบอกว่าเขามีเหตุผลเหมือนสามีคนอื่น ๆ

ไทกา : สำหรับตอนนี้ ผมคิดว่าสามารถจ่ายคืนผมได้ด้วยร่างกายของคุณ

โฮเนะ : .......!

ฉันสามารถมองเห็นดวงตาซุกซนของเขา ผ่านเสียงปึง ปัง ของเขาในขณะที่เขายิ้ม

ไทกา : ผมล้อเล่น ผมคิดว่ามันคงสนุกดีถ้ามีภรรยา

ไทกาพูดล้อเล่นที่เห็นท่าทางแปลกๆ ของฉัน เขาแน่ใจว่าฉันจะไปที่นั่น......!

ไทกา : ผมคิดว่าคุณน่าจะรู้สึกดีขึ้นถ้าคุณสามารถจ่ายคืนได้ด้วยเงินที่มาจากการทำงานของคุณ

โฮเนะ : นั่นคือเหตุผลที่คุณให้งานนี้กับฉัน?

ไทกา : แน่นอนครับ ผมมั่นใจว่าได้ดูผลงานของคุณมาก่อน โฮเนะ คุณจะทำไหม?

โฮเนะ : ด้วยความยินดีค่ะ ขอบคุณ!

ไทกา : เยี่ยม

เขาสุภาพและเป็นคนดี เขาเหมือนพี่ชายจริงๆ จนฉันเกือบลืมว่าเขาเป็นประธานบริษัท.......จากนั้น เราก็คุยกันถึงรายละเอียดงานที่ไทกาต้องการให้ฉันทำ......

โฮเนะ : ขอบคุณมากค่ะ ฉันจะทำมันให้ดีที่สุด

ไทกา : คับ ผมหวังพึ่งคุณอยู่ มาเถอะ

โฮเนะ : คะ? ไปไหน?

ไทกา : คุณอยากรู้ว่าครอบครัวคุณอยู่ที่ไหนใช่ไหม? ผมคิดว่าผมอาจจะช่วยได้

โฮเนะ : ห๊ะ.....?

ที่ที่ไทกาพาฉันมาคือบาร์ที่อยู่ติดกับแมนชั่น มันมีบรรยากาศที่ซับซ้อน......

บาร์เทนเดอร์ : ยินดีต้อนรับครับ .......โอ้ แค่คุณเอง ไทกา

บาร์เทนเดอร์ตรงข้ามเคาน์เตอร์ยิ้มให้เราอย่างเป็นมิตร

ไทกา : ไม่ใช่ "แค่ผม" หยาบคาย

บาร์เทนเดอร์ : มันผิดปกติสำหรับคุณที่จะพาสุภาพสตรีมาด้วยนี่

ไทกา : เธอเป็นภรรยาผม

โฮเนะ : ......ห๊ะ?

การแนะนำตัวนั่นอะไร.....?

บาร์เทนเดอร์ : โอ้ คุณคือ.......

ราวกับว่าบาร์เทนเดอร์รู้จักฉัน เขายิ้มมาให้ฉัน

บาร์เทนเดอร์ : กระผม ไอจูอิน ไกอา ยินดีที่ได้พบคุณครับ

โฮเนะ : ยินดีที่ได้พบคุณเช่นกันค่ะ ฉัน อายาเนะ โฮเนะ ค่ะ.......

ไทกาให้ฉันนั่งตรงหน้าเคาร์เตอร์

ไทกา : ไกอา มาเข้าเรื่องเลยดีกว่า ผมต้องการขอความช่วยเหลือจากคุณ ผมอยากให้คุณหาว่าครอบครัวของโฮเนะอยู่ที่ไหน

ไกอา :.....ของเธอ? ไม่มีปัญหา แต่ผมคิดว่าคุณทำได้ดีกว่าไม่ใช่เหรอ ไทกา? เพราะคุณคือแฮ็กเกอร์ผู้โด่งดัง ผู้ที่มี IQ เยี่ยงไอสไตน์.....

ไทกา : อย่าพูดเรื่องอันตรายอย่างนั้นต่อหน้าเธอ

ก่อนที่ไกอาจะทันพูดอะไรต่อ ไทกาก็รีบหยุดคำพูดของไกอา

ไทกา คิริซาเมะ : น่าเสียดาย ที่ผมไม่เก่งเรื่องหาคน

แฮ็กเกอร์? IQ เยี่ยงไอสไตน์ หมายความว่าเขาฉลาดมากก........อย่างเหลือเชื่อ......แล้วไกอา....เป็นแค่บาร์เทนเดอร์จริงหรือ? ฉันเผลอมองจ้องไกอาโดยไม่รู้ตัว และเขาก็หันมาสบตาฉัน

ไกอา : ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะรีบหาให้เจอเร็วๆ นี้

โฮเนะ : จริงเหรอคะ?

ไทกา คิริซาเมะ : ทุกอย่างโอเค ถ้าคุณเชื่อไกอา

โฮเนะ : ขอบคุณค่ะ!

มันดีมาก.....

ไทกา คิริซาเมะ : โอ้ ผมต้องขอโทษ......มีสายเข้า

แล้วไทกาก็ลุกไปจากเก้าอี้

ไกอา ไอจูอิน : คุณชั่ง......

โฮเนะ : คะ ขอโทษค่ะ?

ทันใดนั้นไกอายื่นหน้ามาหาฉันผ่านเคาร์เตอร์

ไกอา ไอจูอิน : น่ารักจัง

โฮเนะ : .....!

ไกอา : คุณหาแมนชั่นเจอได้ยังไง?

ไกอาหรี่ตาลงและถาม

ไกอา : ถ้าคุณเบื่อที่นั่นเมื่อไหร่ บาร์ของผมยินดีต้อนรับเสมอครับ

โฮเนะ : โอ้ อืม........

ไทกา : เฮ้ อย่ามายุ่งกับภรรยาของคนอื่นน่า?

โฮเนะ : ......!

ไทกากลับมาและโอบไหล่ฉันใว้

ไกอา : ก็ได้ๆ

ไกอาขยิบตาให้ฉันขณะที่เรากำลังออกไป

โฮเนะ : อืม ไทกา.........ไหล่ฉัน.......

ไทกา คิริซาเมะ : ขอโทษนะ เขามันอันตราย

ไทกาผละออกจากฉันและยิ้มให้

โฮเนะ : ไม่เป็นไรค่ะ......ขอบคุณมากนะคะ ไม่เพียงแค่เสนองานให้แต่ยังช่วยเรื่องพ่อกับแม่ฉันด้วย.....

ไทกา คิริซาเมะ : ไม่เป็นไร คุณจะยังใช้ชีวิตอยู่ในแมนชั่นต่อไหม โฮเนะ?

โฮเนะ : ห๊ะ.....?

ไทกา คิริซาเมะ : มันก็ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของผมหรอกที่ถาม แต่.....ชีวิตที่หรูหรา และทุกคนเป็นคนดี แต่ก็ไม่ถูกที่ชีวิตจะถูกควบคุมด้วยเงิน คุณต้องทำอะไรด้วยตัวคุณเองเพื่อปลดปล่อยตัวเองให้เป็นอิสระ

ฉันเกือบจะยอมรับสถานการณ์ปัจจุบันได้แล้วเชียว นับแต่ที่เราไม่ได้คิดอะไรรวมถึงหนี้ เขาเป็นผู้ชายคนแรกที่แนะนำฉัน......

ไทกา คิริซาเมะ : แต่......มันคงไม่ใช่ปัญหาสำหรับคุณล่ะนะ ถ้าคุณจะชอบชีวิตในปัจจุบัน

โฮเนะ : ......

ฉันไม่สามารถพูดอะไรได้ทันที ชิซึกิเคยพูดเอาใว้ว่า "สัญญาจะยกเลิกหลังจากถ่ายหนังเสร็จ ผมอยากให้คุณเป็นภรรยาผมจนถึงตอนนั้น" ทำไมฉันถึงนึกถึงเขาขึ้นมานะ......อย่างที่ไทกาพูด ฉันไม่ควรใช้ชีวิตแบบนี้

ไทกา คิริซาเมะ : มันอาจจะไม่ใช่ธุระกงการอะไรของผม

โฮเนะ : ฉันว่าคุณพูดถูกนะคะ......

ไทกา คิริซาเมะ : ถ้าคุณต้องการจะเปลี่ยนชีวิตของตัวเอง ผมจะช่วยคุณเอง

โฮเนะ : ค่ะ.....ทำไมคุณถึงใจดีกับฉันจังคะ ไทกา?

ไทกา คิริซาเมะ : คุณกำลังสงสัยว่ามีอะไรอยู่เบื้องหลังล่ะสิ?

เขาเอียงศีรษะนิดนึงและยิ้มเล่นๆ มาให้

ไทกา คิริซาเมะ : .....บางที ผมกำลังทำอะไรบางอย่างที่ไม่เคยได้รับการชื่นชม หรือบางทีผมแค่อยากที่จะช่วยใครสักคน

โฮเนะ : งานของคุณ........

เขาใช้ปลายนิ้วมาแตะที่ริมฝีปากฉันเพื่อห้ามไม่ให้พูด

ไทกา คิริซาเมะ : งานของผมก็อย่างที่เขียนใว้บนนามบัตรที่ให้คุณดูตอนแรกนั่นแหละครับ

ดูเหมือนว่าไทกาจะไม่ต้องการให้ฉันถามอะไรมากไปกว่านี้ ฉันเห็นในตาของเขา ฉันเริ่มเงียบ ไทกาใจดีมาก แต่เหมือนว่าเขาจะพยายามทิ้งระยะห่างระหว่างเรา.....ปัง!....ฉันหันไปตามเสียงเปิดประตูที่ดังสนั่น

อายาโตะ คามิชิโร่ : คุณ......

อายาโตะจ้องฉันเขม็งด้วยสายตาที่โกรธจัดกับลมหายใจที่หนักหน่วง

ไทกา คิริซาเมะ : คุณกลับมาเร็วดีนี่

ฉันรู้แล้ว โทรศัพท์ที่ไทการับมาจากอายาโตะ โอ้ ไม่นะ.....ฉันลืมสัญญากับอายาโตะซะสนิทเลย

อายาโตะ : โฮเนะ คุณ.....คุณสัญญากับผมใว้นี่ แล้วทำไมถึงมาอยู่ที่นี่!?

อายาโตะเดินมาหยุดตรงหน้าฉัน เขาจับแขนฉัน

โฮเนะ : ฉันขอโทษค่ะ........!

ไทกา : อย่าไปโทษเธอเลย ผมเป็นคนพาเธอมาที่นี่เอง

อายาโตะ : ..........ไปเถอะ

อายาโตะจ้องไปที่ไทกาที่พยายามพูดให้เขาใจเย็นลง เขาพาฉันออกมาโดยไม่พูดอะไรสักคำ อายาโตะผลักฉันเข้าไปที่เบาะหลังของรถที่จอดอยู่ด้านหน้าของบาร์

อายาโตะ : เร็วเข้า

เคต้า ซากุราอิ : ขอรับ นายท่าน

เคต้าที่นั่งอยู่ตรงที่นั่งคนขับเริ่มสตาร์ทรถ

อายาโตะ คามิชิโร่ : ทำไมคุณไม่อยู่ที่บ้าน? ผมบอกแล้วนี่ว่าคืนนี้เรามีดินเนอร์สำคัญ

อายาโตะพูดด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวและเอนหลังพิงเบาะ อายาโตะคงโกรธมาก มันคงเป็นดินเนอร์ที่สำคัญจริงๆ.......

โฮเนะ : ขอโทษค่ะ.....

อายาโตะ คามิชิโร่ : ไทกาพาคุณออกมาใช่ไหม?

โฮเนะ : ไม่ค่ะ! เป็นฉันเอง ฉันอยากหาที่อยู่ของพ่อกับแม่......

อายาโตะ คามิชิโร่ : .......เข้าใจล่ะ

โฮเนะ : ขอโทษค่ะ......เราจะไปที่ไหนกันคะ?

อายาโตะ คามิชิโร่ : ไปบ้านพ่อแม่ผม ผมอยากให้คุณเจอพ่อผม

โฮเนะ : ฉันกำลังไปพบคุณพ่อของคุณเหรอคะ? ฉัน......ควรทำยังไงดี?

อายาโตะ คามิชิโร่ : ไม่ต้องทำอะไร แค่อยู่ข้างๆ ผมแล้วพยักหน้าอย่างเดียวก็พอ

เพราะเสียงของเขาดูเร่งรีบ ฉันไม่ต้องทำอะไรนอกจากพนักหน้า รถวิ่งผ่านประตูใหญ่และหยุดอยู่หน้าคฤหาสน์ บ้านของครอบครัวอายาโตะเหรอเนี่ย? ดูโอ่อ่ามาก.......

อายาโตะ คามิชิโร่ : ป่ะ โฮเนะ

ฉันหันไปพบรอยยิ้มอันนุ่มนวลของอายาโตะ และค่อยๆพาฉันเดินตรงไปที่คฤหาสน์ อายาโตะดูแตกต่างจากปกติ.....
------หลังจบมื้อเย็น เรากลับมาที่แมนชั่น

โฮเนะ : วันนี้ฉันขอโทษจริงๆ ค่ะ

อีกครั้งที่ฉันขอโทษอายาโตะเรื่องที่ลืมสัญญาวันนี้

อายาโตะ คามิชิโร่ : ไม่เป็นไร มันไม่ใช่ปัญหา ผมเหนื่อยแล้ว ถึงยังไง ผมก็จะนอนกับคุณคืนนี้

โฮเนะ : ห๊ะ.....?

เขาอุ้มฉันและพาไปชั้นบน

โฮเนะ : เดี๋ยว.......อายาโตะ ปล่อยฉันลงเถอะค่ะ

อายาโตะ คามิชิโร่ : อย่าขยับ ถ้าคุณขยับ ผมจะทิ้งคุณลง!

โฮเนะ : ไม่.....

ชิซึกิ โทโจ : ทำอะไรน่ะ อายาโตะ?

ฉันมองขึ้นไปที่บันไดเห็นชิซึกิกำลังเดินตรงมาที่เรา และหยุดยืนอยู่ทางหน้าอายาโตะ

โฮเนะ : ชิซึกิ ช่วยด้วยค่ะ.....!

ฉันมองชิซึกิเพื่อขอความช่วยเหลือ ชิซึกิพยักหน้าให้ฉันเล็กน้อยและหันไปจ้องหน้าอายาโตะ

ชิซึกิ โทโจ : ปล่อยโฮเนะซะ อายาโตะ

อายาโตะ คามิชิโร่ : ทำไมผมต้องฟังคำสั่งคุณ?

ชิซึกิ โทโจ : เธอกลัวอยู่นะ ปล่อยเธอซะ

ภายในอกฉันสั่นๆ อย่างบอกไม่ถูก ที่ชิซึกิยืนประจันหน้าอายาโตะ เขาพยายามไม่มองมาที่ฉัน.......

อายาโตะ คามิชิโร่ : ลืมกฏไปแล้วหรือไง? เธอไม่ใช่ของคุณคนเดียว

ชิซึกิ โทโจ : เธอก็เป็นภรรยาผมด้วยเหมือนกัน

อายาโตะ คามิชิโร่ : แต่คืนนี้ผมคือสามีเธอ ไม่ว่าผมจะทำอะไร คุณก็ไม่มีสิทธิ์ต่อว่า

ชิซึกิ โทโจ : คุณคิดจะทำอะไรเธอ?

เสียงชิซึกิดังขึ้น อายาโตะถึงกับปล่อยเสียงหัวเราะออกมา

อายาโตะ คามิชิโร่ : ชิซึกิ นี่คุณ......ตกหลุมรักเธอ?

ชิซึกิ โทโจ : .......มันไม่ใช่แบบนั้น แต่ฉันไม่อยากให้เธอได้รับบาดเจ็บ

อายาโตะ คามิชิโร่ : .......ไม่ใช่ว่าฉันจะทำอะไรต่ำช้ากับเธอสักหน่อย ฉันไม่ใช่โซยชิโร่ ที่ชอบดูผู้หญิงร้องไห้

ชิซึกิ โทโจ : .........

อายาโตะ คามิชิโร่ : แขนฉันเริ่มชาแล้วนะ หลบไปซิก่อนที่เธอจะตก

ชิซึกิ โทโจ :........

แล้วฉันก็เห็นชิซึกิหลบทางให้อายาโตะ หัวใจฉันก็หยุดนิ่ง เขาทำได้ยังไง......?

อายาโตะ คามิชิโร่ : กฏก็คือกฏ

เขาทิ้งคำพูดนี้ใว้ และอายาโตะดำเนินการพาฉันไปที่ห้องนอนของเขา --------ต่อมา ฉันก็ถูกปล่อยลงบนเตียงของเขา

อายาโตะ คามิชิโร่ : เป็นอะไรไป? คุณดูตกใจที่ชิซึกิไม่ช่วยคุณ?

อายาโตะก้มลงมาหาฉันและยิ้มเล็กน้อย เขาก้มลงมาใกล้จนแทบจะจูบฉันได้.....

โฮเนะ : ไม่ค่ะ......

เขาคว้ามือฉันใว้ขณะที่ฉันพยายามผลักเขาให้ออกห่าง

อายาโตะ คามิชิโร่ : ผมไม่ทำอะไรหรอก วันนี้ผมเหนื่อยมากจริงๆ ดังนั้นผมไม่มีเรี่ยวแรงเหลือพอจะทำอะไรคุณ

อายาโตะรวบกอดฉันจากด้านหลัง เขากอดฉันแน่นมาก

อายาโตะ คามิชิโร่ : ผมมีประชุมพรุ่งนี้เช้า มันคงดีถ้าได้นอนกอดคุณ ได้ไหม?

ฉันตัวสั่น และรู้สึกถึงลมหายใจของเขาที่ต้นคอ

โฮเนะ : อายาโตะคะ........

อายาโตะ คามิชิโร่ : .......นอกจากว่า ผมแต่งงานแล้ว ผมไม่ได้เป็นประธานาธิบดี นั่นเป้นสิ่งที่ส่งต่อมาหลายชั่วอายุคน

จู่ๆ อายาโตะก็บ่นพึมพำ

โฮเนะ : คะ....?

อายาโตะ คามิชิโร่ : คุณช่วยผมใว้วันนี้

เสียงเขาผ่อนคลาย ฉันได้ยินลมหายใจของเขา อายาโตะหลับแล้ว อายาโตะคงเหนื่อยมากจริงๆ.....เขามักจะปฏิบัติตนอย่างมีเกียรติ แต่เขาก็ดูกระวนกระวายใจเวลาที่พูดคุยกับพ่อของเขา และตอนนี้ฉันไม่สามารถขยับหรือหลับได้ ฉันเลยจ้องไปที่จุดๆ นึงในห้องแบบงงๆ "คุณตกหลุมรักเธอใช่ไหม.....ชิซึกิ?"".......เปล่า" ภาพของอายาโตะที่ถามชิซึกิก็ผุดขึ้นมา ฉันจำเสียงปฏิเสธอย่างชัดเจนของชิซึกิได้ และรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจ ฉันควรจะรู้คำตอบของชิซึกิ.......ทำไมฉันถึงรู้สึกเศร้า......?-------เช้าวันต่อมา เมื่อฉันตื่นขึ้น ฉันก็พบว่าอายาโตะที่นอนอยู่ข้างๆ ฉันไม่อยู่แล้ว เขาไปแล้ว ฉันหลับไปเมื่อไหร่?......อายาโตะไปทำงานแล้ว? ฉันตัดสินใจเดินกลับไปที่ห้องของฉัน ขณะที่ฉันเดินไปบนทางเดิน ฉันเห็นชิซึกิยืนพิงกำแพง ทำไมชิซึกิมาอยู่ที่นี่.....?

ชิซึกิ โทโจ : ........โฮเนะ!

ชิซึกิเห็นฉัน เขาวิ่งมาหาฉัน และกอดฉันใว้แน่น-------แน่นเท่าที่จะแน่นได้......นี่......?หัวใจฉันเริ่มเต้นเร็วขึ้นๆ

ชิซึกิ โทโจ : โฮเนะ.....

เสียงของเขาแหบพร่าส่งมาที่หูของฉันขณะที่เขากอดฉันแน่นขึ้นกว่าเก่า เรี่ยวแรงนี่......มันกะทันหัน......เมื่อวานนี้เขาพูดว่าฉันไม่ได้มีความหมายอะไรกับเขา..........กะ-เกิดอะไรขึ้น?

ชิซึกิ โทโจ : ผมไม่รู้......แต่ผมแค่รู้สึกอยากทำแบบนี้ ผมเดาว่านี่อาจเป็นความรู้สึกของผมในฐานะสามี

ชิซึกิซุกหน้าเข้ามาที่คอฉันและถอนหายใจ

ชิซึกิ โทโจ : อายาโตะทำอะไรคุณหรือเปล่า?

โฮเนะ : ปะ เปล่าค่ะ.....

ชิซึกิ โทโจ : จริงนะ?

โฮเนะ : .....ขะ เขาแค่กอดฉันแล้วหลังจากนั้นอายาโตะก็หลับ......

ชิซึกิ โทโจ : อืม......เหรอ ผมควรพาคุณมาจากอายาโตะ แม้ว่าต้องใช้กำลังก็ตาม

โฮเนะ : อะไรนะคะ.......?

ชิซึกิเงยหน้าขึ้น มุมปากโค้งงอ เขากดริมฝีปากลงบนขอบปากของฉัน

ชิซึกิ โทโจ : ผมนอนไม่หลับ ผมคิดเรื่องคุณทั้งคืน ผมสงสัยว่าทำไม.......

หมายความว่า.....หัวใจฉันเต้นแรงมากจนมันเจ็บ

ชิซึกิ โทโจ : โฮเนะ........

ขณะที่ยังคงกอดฉันใว้ เขามองตรงมาที่ฉัน

ชิซึกิ โทโจ : ขอบคุณคุณ ผมรู้สึกเหมือนผมกำลังจะเข้าใจอะไรบางอย่าง

โฮเนะ : เข้าใจอะไร......?

ชิซึกิ โทโจ : ใช่ บางอย่างที่สำคัญกับหนัง

โฮเนะ : ........ทำไมมันถึงเกิดขึ้น ที่คุณยืนยันในการทำภาพยนตร์เกี่ยวกับชีวิตคู่?

ชิซึกิ โทโจ : .....ผมก็ไม่รู้ว่าทำไม โอ้ พระเจ้า ผมไม่เคยคาดคิดเลยว่าคุณจะถามผมแบบนี้

โฮเนะ : ห๊าา.....?

ฉันมองชิซึกิ ฉันแปลกใจกับน้ำเสียงเขินๆ ของเขา

ชิซึกิ โทโจ : หลังจากได้รับรางวัลหลายรางวัล ในที่สุดผมก็ได้รับอนุญาตให้ทำในสิ่งที่ต้องการ ถึงแม้ว่า ผมจะได้รับอนุญาตให้สร้างภาพยนตร์ของผมโดยไม่ต้องกังวลกับพาณิชย์นิยมและกำไร ผมกลับไม่มีความคิดอะไรในใจผมเลย

ชิซึกิเลือกคำพูดอย่างระมัดระวัง ค่อยๆ พูดเป็นจังหวะๆ กับฉัน

ชิซึกิ โทโจ : นั่นเป็นเหตุผลที่ผมตัดสินใจสร้างหนังเรื่องที่ยากที่สุดสำหรับผมที่จะเข้าใจ

โฮเนะ : ชีวิตคู่เป็นเรื่องที่ยากสำหรับคุณเหรอคะ?

ชิซึกิ โทโจ : ใช่ ผมไม่เคยเข้าใจความรู้สึกเพื่อสร้างความสัมพันธ์กับสมมติฐานที่จะใช้ชีวิตร่วมกันนิรันดร์กับใครสักคน

โฮเนะ : .......คุณพูดออกมาได้ยังไง?

ชิซึกิ โทโจ : ดังนั้นผมจึงตัดสินใจที่จะลอง ถ้าผมสามารถถ่ายหนังเรื่องนี้ได้ ผมอาจจะเปลี่ยนแปลงได้ ผมสามารถพาคุณไปดูโลกกว้างได้เหมือนกัน

แววตาของชิซึกิที่หันมาหาฉันตรงๆ เต็มไปด้วยความมั่นใจของเขา

ชิซึกิ โทโจ : ผมอยากให้คุณนึกถึงความต้องการ ผมอยากให้คุณเลือกผมคืนนี้

ทุกอย่างเพื่อหนัง แต่.....ฉันรู้สึกว่าเขาต้องการฉันจริงๆ ฉันมองไปที่ชิซึกิและพยักหน้า

โฮเนะ : ถ้าฉันสามารถช่วยคุณได้

ชิซึกิ โทโจ : ผมไม่ต้องการใครนอกจากคุณ

เสียงที่แรงกล้าของเขาทำให้หัวใจฉันเต้นดังขึ้น

โฮเนะ : ฉันก็อยากจะช่วยคุณเช่นกันค่ะ ฉันอยากดูหนังเรื่องใหม่ของคุณ

ชิซึกิ โทโจ : .....OK งั้นไปเถอะ

ชิซึกิยิ้มให้อย่างโล่งใจ  และจู่ๆ ก็ดึงสะโพกของฉันไปหาเขา

โฮเนะ : ห๊า? ไปไหนคะ?

ชิซึกิ โทโจ : ห้องผม ด้วยเหตุผลบางอย่าง ผมอยากจะ make love กับคุณตอนนี้เลย

โฮเนะ : ......!m make love!?

ฉันรู้สึกสับสนวุ่นวาย ฉันยืนอยู่ข้างหลังชิซึกิ

โฮเนะ : ฉันบอกว่าจะช่วยคุณ แต่เรื่องแบบนั้นมัน.......

ชิซึกิ โทโจ : ทำไม? ผมคิดว่ามันเป็นสิ่งที่จำเป็นสำหรับคู่รักที่จะทำอย่างนั้น

โฮเนะ : .....คุณคิดงั้นเหรอคะ?

ชิซึกิ โทโจ : อืม มันยังเช้าอยู่......ผมชอบวิธีที่คุณรู้เวลาที่เหมาะสมสำหรับบางสิ่งบางอย่าง คุณเป็นภรรยาแบบที่ผมต้องการเลย

ชิซึกิลูบหัวฉันเบาๆ และยิ้ม

โฮเนะ : ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้นนะคะ.......

ชิซึกิ โทโจ : คืนนี้ คุณจะเป็นภรรยาของผมคนเดียว

ชิซึกิยิ้มกว้างจนเห็นฟัน เขาจับคางฉันขึ้นและจูบที่ปากฉัน

โฮเนะ : อืมมม.....

ฉันรู้สึกหวิวๆ และยึดเสื้อของชิซึกิใว้แน่นเพื่อไม่ให้ล้ม ชิซึกิบรรจงดูดริมฝีปากบนฉันอย่างอ่อนโยนและร่างกายของเขาก็ค่อยแยกจากฉัน

โฮเนะ : อยู่ดีๆ คุณทำอะไร.....

ชิซึกิ โทโจ : นี่เป็นจูบสัญญาของเรา ตกลงนะ

โฮเนะ : โอ้ ไม่......

ชิซึกิ โทโจ : มาสร้างความรักของเราคืนนี้กัน

เขาเช็ดริมฝีปากเปียกของเขาด้วยนิ้วมือและยิ้มด้วยความพอใจ แล้วชิซึกิก็จากไป เขาพูดว่าเราจะสร้างความรักของเรา.....ตัดสินใจถูกหรือเปล่าที่เลือกชิซึกิ? หัวใจของฉันยังคงเต้นดังด้วยความสับสน ฉันกลับมาที่ห้อง ทำงาน และขณะที่ทำงานอยู่ ข้างนอกก็เริ่มมืดโดยที่ฉันไม่ได้สังเกตุ โอ้ สายแล้ว.....ฉันสัญญาใว้กับชิซึกิ แต่ฉันจะทำอะไรได้ล่ะ?.....ในเวลานั้น------ฉันได้ยินเสียงใครบางคนเคาะประตูและความกังวลก็แผ่ซ่านมาทั่วร่าง

เซลลิส : ฉันเข้าไปนะ

โฮเนะ : เซลลิส.......

เซลลิส : ถึงเวลาปาร์ตี้แล้ว โฮเนะ!

โฮเนะ : ปาร์ตี้......?

ฉันถูกเซลลิสพามาที่ห้องนั่งเล่น รูอิและบรรดาสามีของฉันกรูกันอยู่รอบๆ โต๊ะอาหารในปาร์ตี้ขนาดใหญ่

ฮารูโตะ : Princess คุณมาสายนะครับ!

ซึบาสะ ซึโอะ : เรากำลังทำขนมปังปิ้งกัน มาสิ

โฮเนะ : พวกคุณกำลังฉลองอะไรกันคะ?

เซลลิส : มาดูกัน ฉันเดาว่ามีไวน์ดีๆ กับเนื้อ?

โฮเนะ : ......?

เซลลิส : ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลที่จะมีปาร์ตี้ที่บ้านหรอก นี่ไง โฮเนะ เร็วเข้ามานั่งตรงนี้

ซึบาสะ ซึโอะ : ตรงนี้ว่าง

โฮเนะ : โอ้ OK ค่ะ......

ซึบาสะชวนฉันให้มานั่งข้างๆ เขา พอฉันนั่งลง สายตาก็สบกับชิซึกิที่นั่งอยู่ตรงข้าม

ชิซึกิ โทโจ : อย่าดื่มเยอะล่ะ โฮเนะ อย่าลืมที่สัญญากับผมนะ

ฉันสะดุ้งที่เห็นชิซึกิยิ้มอย่างมีความหมาย

ฮารูโตะ : พูดถึงอะไรกัน!

อายาโตะ คามิชิโร่ : คุณจะตัดสินใจอะไรไม่ได้โดยปราศจากพวกเรา

ชิซึกิ โทโจ : นั่นอยู่ที่โฮเนะเลือก

ฉันกำลังกังวลกับหลายๆ สิ่ง......

โซยชิโร่กำลังอ่านเอกสารบนที่นั่งอีกที่ห่างจากเราหันมาหาและพูด

โซยชิโร่ : ดี ดูกลมเกลียวกันดี......ผมต้องการให้พวกคุณงดทำพฤติกรรมอันน่าอับอาย ผมไม่ต้องกาให้รูอิเห็น

โฮเนะ : ......!

โอ้ ไม่นะ......นี่เขาเห็นอะไรที่เราทำเมื่อเช้านี้หรือเปล่านะ?! แก้มฉันเริ่มร้อนผ่าวเมื่อนึกถึงมัน

รูอิ ทาชิบานะ : พฤติกรรมน่าอับอายหมายความว่าอะไรครับพ่อ?

โซยชิโร่ : ลูกยังไม่ต้องรู้หรอก

เซลลิส : โอ้ พวกคุณทำอะไรกััน? ทำไมไม่ชวนฉัน

โฮเนะ : เปล่าค่ะ เราไม่ได้ทำอะไร!

อายาโตะ คามิชิโร่ : ชั่งมันเถอะ มาดื่มกัน

ซึบาสะ ซึโอะ : ใช่ ๆ มาปิ้งขนมปังกัน

หลังจากปิ้งขนมปัง ทุกคนก็เริ่มดื่มไวน์ หลังจากนั้นสักครู่-----

เคต้า : ยินดีต้อนรับกลับครับ นายท่านไทกา

ไทกาเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น

ไทกา คิริซาเมะ : ฉันกลับมาแล้ว พวกคุณดูกำลังสนุกกันอยู่เลย

เซลลิส : มาดื่มกัน ไทกา!

ไทกา คิริซาเมะ : เซลลิสเมาแล้วเหรอ?

ไทกายิ้มเล็กน้อย เดินมาหาฉันและแตะไหล่ฉันเบาๆ

โฮเนะ : ....?

ไทกา คิริซาเมะ : คุณก็อยู่ด้วย โฮเนะ.....

ไทกาพูดเสียงต่ำพร้อมยื่นกระดาษชิ้นเล็กให้ฉัน ฉันเปิดออกดูและเห็นเบอร์โทรศัพท์ เบอร์นี่ใช่.....ของพ่อแม่ฉันใช่ไหม!?

ไทกา คิริซาเมะ : ดูเหมือนว่าพวกเขาจะทำงานและพักอยู่ในบ้านสไตล์ญี่ปุ่นแถวชนบท อย่างไรก็ตาม ทำไมคุณไม่โทรหาเขาล่ะ?

ไทกากระซิบที่หูฉัน

โฮเนะ : ขอบคุณค่ะ.....

ฉันขอบคุณไทกาเสียงของฉันสั่น เขาเพียงแค่ยิ้มกลับและร่วมทานมื้อเย็นด้วย ฉันจะโทรหาพวกเขา.....! ฉันกำกระดาษโน้ตใว้แน่นและรีบเดินออกจากห้องนั่งเล่นทันที ฉันเดินจากห้องนั่งเล่นเข้าสู่โถงทางเดินและโทรศัพท์ไปยังที่ที่ฉันคาดว่าพ่อแม่ของฉันอยู่ที่นั่น ฉันได้ยินเสียงพ่อของฉันกำลังขอโทษฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า

โฮเนะ : พ่อคะ หนูไม่ได้ต้องการคำขอโทษอะไรมากมาย.......ข้างๆ นั่น พ่อกับแม่กินอยู่สบายไหมคะ? หนูสบายดีค่ะไม่ต้องเป็นห่วง หนี้สินถูกจัดการแล้วค่ะ.....

ฉันดีใจที่ได้รู้ว่าพวกเขาปลอดภัย.....พอการสนทนาสิ้นสุดลง น้ำตาเต็มหน้าด้วยความรู้สึกโล่งใจ

ชิซึกิ โทโจ : โฮเนะ คุณไปทำอะไรตรงนั้น?

ฉันหันหลังไปตามเสียงก็พบว่าใครเป็นคนเรียก

โฮเนะ : โอ้......อะไรทำให้คุณมาที่นี่คะ?

ชิซึกิ โทโจ : คุณไม่กลับเข้าไปในปาร์ตี้ ผมเลยมาตามหาคุณ ......คุณร้องไห้?

..........จากตรงนั้น ฉันถูกพามาที่ห้องของชิซึกิ

ชิซึกิ โทโจ : เกิดอะไรขึ้น?

ชิซึกิถามฉันและนั่งลงตรงขอบเตียงข้างๆ

โฮเนะ : ฉันได้คุยกับพ่อแม่ แล้วรู้สึกโล่งใจน่ะค่ะ......

ฉันบอกเขาว่าไทกาช่วยหาที่อยู่ของพ่อแม่ให้

ชิซึกิ โทโจ : อืม......ผมเสียใจที่ผมไม่ได้สังเกตุว่าคุณกำลังทุกข์

เขาพูด เขาค่อยๆสัมผัสตรงที่ที่น้ำตาฉันไหล

โฮเนะ : ไม่ค่ะ.......คุณไม่จำเป็นต้องขอโทษ.......

ชิซึกิ โทโจ : มันออกมาเพราะผมเข้าใจผิด ผมคิดเสมอว่าคุณคงไม่พอใจพ่อแม่ ผมไม่คิดว่าคุณจะกังวลเรื่องความปลอดภัยของพ่อแม่ เพราะพวกเขาหนีไป ทิ้งหนี้สินใว้ คุณใจดี

โฮเนะ : ฉันไม่ใช่แบบนั้น......ตอนแรกฉันคิดว่าทำไมพวกเขาถึงทำแบบนั้น.......

ชิซึกิ โทโจ : ไม่หรอก คุณเป็นคนใจดี

ชิซึกิพึมพำออกมาและยิ้มอย่างร่าเริง ดวงตาคู่นั้นดูเหมือนจะเศร้าเล็กน้อย

ชิซึกิ โทโจ : ผมอาจจะโง่ที่รู้สึกอย่างนั้น

โฮเนะ : .......?

ชิซึกิ โทโจ : พ่อแม่ผมหย่ากันตั้งแต่ผมยังเด็ก ผมโตมาในครอบครัวกำพร้าพ่อ แต่ก็อยู่ได้โดยไม่ลำบากกับแม่ที่เป็นผู้จัดการฝ่ายธุรกิจ

ชิซึกิจ้องมองไปที่ไกลๆ และพูดพึมพำ

ชิซึกิ โทโจ : แต่ผมคิดว่าผมทำให้ครอบครัวเป็นรูปเป็นร่าง แม่ผมยุ่งตลอดและไม่ค่อยอยู่บ้าน ผมมักจะดูหนังอยู่คนเดียวบ่อยๆ

โฮเนะ : เลยเป็นเหตุผลให้คุณอยากสร้างภาพยนต์?

ชิซึกิ โทโจ : ใช่ มันเป็นหลักสูตรธรรมชาติในการเลือกงานนี้

เป็นครั้งแรกเลยที่ชิซึกิเล่าเรื่องราวชีวิตเขากับฉัน......

ชิซึกิ โทโจ : ......อืม ตอนนี้ ผมเข้าใจแล้ว

ชิซึกิเปล่งเสียงออกมาเหมือนรู้สึกอะไรขึ้นมาได้บางอย่าง ทันใดนั้นเขาก็เริ่มหัวเราะคิกคัก

ชิซึกิ โทโจ : อ้อ ผมเข้าใจแล้วตอนนี้

โฮเนะ : ชิซึกิ......?

ฉันมองอย่างสงสัยขณะที่ชิซึกิยังคงหัวเราะ

ชิซึกิ โทโจ : คุณเคยถามว่าทำไมผมอยากสร้างหนังเกี่ยวกับคู่รักใช่ไหม?

โฮเนะ : ค่ะ

ชิซึกิ โทโจ : ผมเพิ่งรู้ตัวเดี๋ยวนี้เอง มันเป็นแค่ความใฝ่ฝันของผม ผมมีแม่ที่รัก ผมไม่ต้องกังวลเรื่องการถูกเลี้ยงดู แต่.......มันค่อนข้างเหงา

ชิซึกิหัวเราะราวกับว่าเขากำลังเยาะเย้ยตัวเองและกอดฉันเบาๆ

ชิซึกิ โทโจ : หนังที่ผมต้องการจะทำอยู่เสมอ......คือฝันของผมในวัยเด็ก มันน่าอาย

เขาพูดขณะที่วางคางใว้บนบ่าของฉัน ฉันรู้สึกหัวใจมันบีบตัวจากเสียงของเขา เสียงที่ฟังดูอ่อนแอกว่าปกติ

โฮเนะ : ......มันไม่ได้น่าอายเลยค่ะ ฉันอยากดูหนังที่เต็มไปด้วยความฝันและความทะเยอทะยานของคุณค่ะ......

ฉันหวังว่าฉันจะบอกความรู้สึกของฉันถูกต้อง.......โดยไม่ได้พูดอะไรต่อ ชิซึกิลูบหลังฉัน

ชิซึกิ โทโจ : โฮเนะ

ชิซึกิมองหน้าฉัน และจ้องเข้ามาในดวงตาฉัน

ชิซึกิ โทโจ : หมายความว่าคุณจะเลือกผมพรุ่งนี้ด้วยใช่ไหม?

โฮเนะ : ......!......ค่ะ

ฉันค่อยๆ พยักหน้า และหันมองไปทางอื่น

ชิซึกิ โทโจ : ครับ

ชิซึกิยิ้มน้อยๆ และผลักใหล่ฉันเบาๆ

โฮเนะ : อ๊ะะ......!?

ชิซึกิ โทโจ : ผมขอโทษ แต่ผมไม่คิดว่าผมจะสามารถรักษาสัญญาของเราคืนนี้ได้ ผมเบื่อแล้ว และดื่มมาเยอะ เพราะคุณไม่กลับไปปาร์ตี้

ชิซึกิมองลงมาด้วยตางัวเงียและยิ้มให้

โฮเนะ : สัญญาของเรา?

ชิซึกิ โทโจ : ที่ผมบอกกับคุณว่าผมจะร่วมรักกับคุณ

โฮเนะ : คุณไม่จำเป็นต้องรักษาสัญญานั่นหรอกค่ะ  ก่อนหน้านั้นเราไม่ได้ทำสัญญาอะไรแบบนี้......

ชิซึกิ โทโจ : คุณงดงามจริงๆ

ชิซึกิกอดฉันแน่นและนอนลง เรามองหน้ากันในอ้อมแขนของเขา

โฮเนะ : ชิซึกิ......

ชิซึกิ โทโจ : ไม่เป็นไร......ผมเข้าใจ มันไม่ใช่อย่างเดียวที่คู่รักจะทำ

ชิซึกิกดริมฝีปากของเขามาที่ผมฉันและพึมพำ

ชิซึกิ โทโจ : วันนี้ผมรู้สึกดี ปล่อยให้ผมนอนแบบนี้นะ.....

ไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม.......เขาหลับ? ฉันได้ยินเสียงหัวใจเต้นจากอกของเขา ฉันแนบแก้มกับอกเขา ชั่วขณะหนึ่งทั้งร่างกายของฉันก็หมดเรี่ยวแรง มันแปลก......ฉันรู้สึกโล่งใจ ถึงแม้ว่า ฉันจะถูกเขาโยนมานอนบนเตียงกับเขา ฉันรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นของชิซึกิ ฉันหลับตาลงช้าๆ------

🙏🙏Continue in Chapter 05🙏🙏