ชิซึกิ : เราจะเป็นคู่ที่วิเศษ คุณจะไม่เลือกผมเหรอ?
หลังจากที่เขาพูด ฉันเห็นบางอย่างซ่อนอยู่เบื้องหลังตาคู่น้อยของเขา ราวกับว่าฉันถูกดึงเข้าไปในดวงตาคู่นั้น ฉันพยักหน้ารับ ก่อนที่ฉันจะรู้ตัว
เซลลิส : น่าเสียดายที่เธอไม่เลือกฉัน แต่ฉันก็ยินดีนะที่เธอเลือกชิซึกิ เพราะฉันก็ต้องไปงานปาร์ตี้เหมือนกัน
โฮเนะ : เข้าใจล่ะ
ฉันพยักหน้า ไม่ได้คิดอะไร แต่ก็ดีใจที่เซลลิสไปด้วย
อายาโตะ : ชิซึกิ แกติดหนี้ฉันนะ.....ครั้งหน้า แกต้องมอบเธอให้ฉัน
ฮารูโตะ : พรุ่งนี้ตาฉันนะ โอเค๊
เซลลิส : มานี่สิ เธอต้องแต่งตัวแล้ว
เธอดันหลังฉันและพาฉันไปห้องแต่งตัว แล้วพอฉันหันกลับมาที่ห้องนั่งเล่น
ชิซึกิ : ขอบใจที่เลือกผมนะ โฮเนะ
ชิซึกิพูดและยิ้มให้ฉันนิดนึง
หลังจากที่เซลลิสแต่งหน้าและเซทผมให้ ฉันก็ก้าวขึ้นไปนั่งบนรถลิมูซีนที่จอดรออยู่หน้าแมนชั่น ว้าว ! นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ฉันได้นั่งรถลิมูซีน
โฮเนะ : เราจะไปไหนกันเหรอคะ?
ชิซึกิ โทโจ : ไปพิธีรับรางวัลและงานปาร์ตี้
พิธีรับรางวัลและงานปาร์ตี้เหรอ ฉันได้ยินเขาบอกเมื่อตอนบ่ายเหมือนกัน ชิซึกิเป็นผู้กำกับภาพยนตร์ ปาร์ตี้นี้จะเกี่ยวกับงานของเขาไหมนะ พอฉันพยายามจะถามเขา
เซลลิส : เฮ้ ชิซึกิ....ไม่คิดว่าโฮเนะน่ารักบ้างเหรอ?
เซลลิสจับคางฉันหันไปหาชิซึกิ
โฮเนะ : ไม่นะ...
ชิซึกิ โทโจ : ใช่ เธอน่ารักดี
ชิซึกิจ้องฉันและพูดอย่างจริงจัง เขาพูดออกมาเฉยๆ ได้ไง
เซลลิส : โอ้ เธอเริ่มจะหน้าแดงละ น่ารักจัง ไม่อยากจะเป็นภรรยาฉันเหรอคืนนี้?
โฮเนะ : .....
ฉันตัวแข็งเพราะเซลลิสเข้ามาทำท่ายั่วยวนใส่
ชิซึกิ โทโจ : เซลลิส อย่าแกล้งโฮเนะ
เซลลิส : ฉันไม่ได้แกล้งนะ ฉันอ่อยต่างหาก
ชิซึกิ โทโจ : นั่นยิ่งแย่ใหญ่ วันนี้เธอเป็นภรรยาฉันนะ
คำพูดของเขา เตือนให้นึกถึงสัญญาเมื่อตอนบ่าย นี่ฉันแต่งงานกับพวกเขาจริงๆ เหรอ?
ชิซึกิ โทโจ : เราพร้อมละ ไปกันเถอะ
พอเราก้าวออกจากรถลิมูซีน เสียงชัทเตอร์จำนวนนับไม่ถ้วน และแสงแฟลชกระพริบจากกล้องก็อาบไปทั่วร่างของเรา มีนักข่าวอยู่เต็มไปหมด นี่อะไรน่ะ?
ชิซึกิ โทโจ : ยื่นมือมาสิ โฮเนะ
ฉันตกใจที่ชิซึกิยื่นแขนมา
โฮเนะ : ห๊ะ ?
ชิซึกิค่อยๆจับมือฉันไปคล้องกับแขนของเขา ขณะที่ฉันยังงงๆ
เซลลิส : ยืดอกหน่อย โฮเนะ...It's show time
ชิซึกิ โทโจ : คุณเป็นภรรยาผม คุณต้องมั่นใจหน่อย
ชิซึกิเกี่ยวแขนฉันและเริ่มเดินไปบนแสงไฟ........ว้าวววว นี่มันหรูหราฟู่ฟ่าสุดๆ ขณะที่เราเดินเข้าไปในสถานที่จัดงานเลี้ยงขนาดใหญ่ทีมีประกายของโคมระย้า
ชิซึกิ : เซลลิส คุณช่วยดูแลโฮเนะได้ไหม?
เซลลิส : ไม่มีปัญหาจ้ะ
ชิซึกิปล่อยฉันใว้กับเซลลิสแล้วเดินออกไป
เซลลิส : โฮเนะ เอาแชมเปญไหมจ๊ะ?
โฮเนะ : โอ้ ค่ะ....ขอบคุณมากค่ะ เอิ่ม ชิซึกิไปไหนเหรอคะ?
เซลลิส : พิธีมอบรางวัลน่ะ....เห็นไหม? ดูสิ
ฉันหันมองไปตามที่เซลลิสบอกให้ดู ก็เห็นชิซึกิอยู่บนเวทีและเพิ่งจะรับรูปปั้นสีทอง
พิธีกร : ขอแสดงความยินดีกับผู้กำกับโทโจที่ได้รับ 2 รางวัลในงานเทศกาลภาพยนตร์นานาชาติอาเซียน Asia International Film Festivals
ชิซึกิ โทโจ : ขอบคุณครับ ผมรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้รับรางวัลนี้
รางวัลเหรอ? ชิซึกิอาจจะเป็น......
โฮเนะ : ขอโทษนะเซลลิส ชิซึกิเป็นผู้กำกับที่มีชื่อเสียงมากเลยใช่ไหมคะ?
เซลลิส : ห๊ะ ? นี่เธอไม่รู้หรอกเหรอ โฮเนะ? ชิซึกิเป็นผู้กำกับที่ได้รับรางวัล Japan Academic Awards ในฐานะผู้ที่อายุน้อยที่สุดเชียวนะ ทั้งความสามารถและดูดี ฉะนั้นเขาจึงได้รับความนิยมมากกว่านักแสดงซะอีกล่ะ
ฉันไม่รู้เลยว่าเขาเป็นคนมีชื่อเสียง
เซลลิส : เฮ้ หรือบางที เธอก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับฉันเลยใช่ไหมจ๊ะ?
โฮเนะ : อืม...ขอโทษค่ะ
เซลลิส : ฉันเป็นนักแสดงที่มีชื่อเสียงระดับ Hollywood !
โฮเนะ : Hollywood เชียวเหรอ นั่นน่าทึ่งมากเลยค่ะ....
แต่เขาบอกว่าเขาเป็นนักแสดง
โฮเนะ : คุณเป็นผู้ชาย.....ใช่ไหมคะ เซลลิส?
ฉันถามออกไปอย่างกลัวๆกล้าๆ เขาจับไหล่ฉันและกระซิบด้วยเสียงต่ำ ๆ ว่า
เซลลิส : ใช่ ผมเป็นผู้ชาย และมันคงไม่ดีแน่ถ้าเธอพูดแบบนั้นที่นี่.....เข้าใจใช่ไหม?
โฮเนะ : โอ้ ใช่ค่ะ แน่นอน....ฉันขอโทษค่ะ
เซลลิส : Good Girl
เซลลิสยิ้มให้ฉัน และตอนนี้ฉันก็ได้รู้ว่าเขาคือผู้ชายจริงๆ
ชิซึกิ โทโจ : เซลลิสรังแกคุณอีกแล้วใช่ไหม?
ฉันได้ยินเสียงที่มาพร้อมกับกอดเบาๆ จากข้างหลัง
โฮเนะ : ชิซึกิ....
ชิซึกิ โทโจ : มาสิ....ผมอยากจะแนะนำคุณ
ชิซึกิค่อยๆ เอามือโอบหลังฉันอย่างอ่อนโยนราวกับว่าเขาให้กำลังใจฉันและพาฉันเดินไป เขาพาฉันไปแนะนำตัวให้กับคนที่เขารู้จักในวงการภาพยนตร์
ชิซึกิ โทโจ : นี่ภรรยาของผมครับ โฮเนะ
โฮเนะ : ยะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ
แขกเหรื่อ : เซอไพร์มากเลยค่ะที่คุณแต่งงานแล้ว ฉันแน่ใจว่านักแสดงหญิงหลายๆ คนต้องผิดหวังมากแน่ๆ
ชิซึกิ : ผมแค่อยากที่จะปักหลักปักฐานแล้วก็โฟกัสกับเรื่องสร้างหนังไวไวน่ะครับ
ฉันสงสัยอยู่ว่าทำไมเขาถึงแนะนำให้ฉันรู้จักทุกคน "ผมอยากให้คุณตอบรับรักผม" นี่ฉันจำอะไรก่อนคืนนั้นได้บ้างไหมนะ
ชิซึกิ : โฮเนะ เป็นอะไรไหม
ฉันกลับมาสู่ความเป็นจริงอีกครั้งที่เขาสัมผัสแก้มฉัน
โฮเนะ : เอ่อ ขอโทษค่ะที่ไม่ได้ฟัง
ชิซึกิ : หน้าคุณแดงน่ะ ok หรือเปล่า
โฮเนะ : เอ่อ ฉันคงดื่มแชมเปญมากไปหน่อยน่ะค่ะ
ชิซึกิ : โอ้ คุณดื่มแอลกอฮอล์ไม่เก่งสินะ หื๊อ
เขาพูดเหมือนเขารู้
ชิซึกิ : เราควรจะกลับได้ละ
โฮเนะ : กลับเหรอคะ แต่ฉันว่านี่คืองานเลี้ยงสำหรับคุณ....
ชิซึกิ : ผมไม่ชอบอยู่สถานที่แบบนี้นานๆ น่ะ
โฮเนะ : แล้วเซลลิสล่ะคะ
ชิซึกิ : ถ้าเขาได้ดื่มเหล้าเขาจะไม่มีทางกลับบ้านจนกว่าจะเช้า....ไปเถอะ
ในขณะที่ฉันกำลังเดินไปที่ทางออกกับชิซึกิ
แขกคนที่ 1 : รางวัลนั่นหมดค่าเลย พอไปอยู่ในมือโทโจ
แขกคนที่ 2 : ฉันไม่เคยมองว่าหนังเขาดีเลย
แขกคนที่ 1 : เหมือนกัน หมดนั้นก็แค่การแสดงที่ไม่เคยได้เข้าถึงมันจริงๆ เลย
โฮเนะได้ยินคำนินทาต่างๆ พวกเขากำลังพูดคำแย่ๆ พวกนั้น ฉันคิดว่าชิซึกิก็ได้ยิน ฉันเริ่มกังวล และพอมองไปที่ชิซึกิ
ชิซึกิ : ชั่งเขาเถอะ อยากพูดอะไรพูดไป
เขายังคงเดินต่อไป เหมือนกว่าไม่สนใจว่าใครจะพูดยังไง มันต้องเป็นงานที่หนักมากกับการเป็นผู้กำกับหนัง เรามาขึ้นรถลิมูซีนที่จอดรออยู่หน้าตึก
ชิซึกิ : วันนี้ขอบคุณนะครับ คุณช่วยผมได้มากจริงๆ
ชิซึกิพูดและยิ้มอย่างอ่อนโยนให้โฮเนะ
โฮเนะ : ไม่มีปัญหาค่ะ ...คุณคือผู้กำกับชื่อดังใช่ไหมคะ
โฮเนะพูดขึ้นมาเพื่อทำลายความเงียบ เพราะเริ่มรู้สึกประสาทหน่อยๆ ที่อยู่ด้วยกันสองต่อสอง
ชิซึกิ : นี่คุณไม่รู้จักผมเหรอ
โฮเนะ : ฉันขอโทษค่ะ ฉันไม่ค่อยได้ดูหนัง
ชิซึกิ โทโจ : คุณจะกลายเป็นคนโง่ ถ้าคุณไม่ได้ดูหนังเลย
เขาพูดมาหน้าตาเฉย
โฮเนะ : ........
เขาดูเข้มงวดลักษณะท่าทางเขาเปลี่ยนไปมาก เขาดูน่ารัก ในบางครั้งก็ดูดุ ดูเป็นคนที่ยากที่จะเล่นด้วย
โฮเนะ : ทำไมเหรอคะ
ชิซึกิ โทโจ : ....ผมอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้น่ะ หนังสามารถช่วยเปิดโลกของคุณได้
โฮเนะ : .....ค่ะ
ฉันไม่รู้เหมือนกันว่านี่ฉันเข้าใจหรือว่าไม่เข้าใจ ฉันไม่รู้จะต่อบทสนทนานี่ยังไง ฉันเลยรู้สึกถึงความเงียบ.....พอกลับมาถึงแมนชั่น โฮเนะเดินตามชิซึกิเข้าไปในห้อง และ.........ฉันถูกกอดด้วยอ้อมแขนอันแข็งแรง และหัวใจฉันเริ่มเต้นเร็วขึ้น ฉันอยู่ใกล้เขา ฉันกลับมาสู่ความเป็นจริงจากกลิ่นหอมน้อย ๆ ของน้ำหอม และฉันรีบผลักอกชิซึกิให้ออกห่าง
โฮเนะ : ฉันจำไม่ได้ว่าเคยเป็นภรรยาคุณ
ชิซึกิ : คุณจำไม่ได้เหรอ ?
โฮเนะ : นี่เป็นเรื่องซีเรียสที่ฉันเห็นด้วยเหรอ?
ชิซึกิ : ครับผม คุณก็ลงนามในสัญญาด้วยเหมือนกัน
ใช่ นั่นลายมือฉัน.....แต่ทำไมฉันถึง......?
โฮเนะ : ฉันจำเหตุการณ์เมื่อคืนวานไม่ได้เลยค่ะ บอกฉันทีเถอะค่ะ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น
ชิซึกิ : นั่นไม่จำเป็น ถ้าคุณจำไม่ได้มันจะทำให้ทุกอย่างง่ายขึ้น การแต่งงานคือการอุปโลกน์ให้เท่าเทียมกัน
โฮเนะ : ฉันไม่เข้าใจค่ะ.....
ชิซึกิ : ผมต้องการให้คุณช่วย ถ้าคุณทำสำเร็จ คืนนี้คุณก็กลับไปนอนที่ห้องของคุณได้
โฮเนะ : นอนห้องของฉัน?
ชิซึกิ : ถูกต้อง ห้องคุณอยู่ชั้น 2 ตรงสุดทางเดิน เป็นห้องที่รับแสงแดดได้พอดี นั่นดีมาก
นี่พวกเขาเตรียมห้องใว้ให้ฉันด้วย.....
โฮเนะ : ค่ะ แล้วไม่ทราบว่าคุณจะให้ฉันช่วยอะไรคะ?
ชิซึกิ : ผมอยากให้คุณอ่านนี่
ชิซึกิหยิบกองกระดาษแผ่นเล็กๆ ส่งให้โฮเนะ
โฮเนะ : นี่อะไรคะ
ชิซึกิ : มันยังไม่เสร็จดี แต่นั่นเป็นสคริปสำหรับหนังเรื่องต่อไปของผม
นี่เป็นครั้งแรกของโฮเนะที่ได้อ่านสคริปหนัง
ชิซึกิ : ผมกำลังคิดจะสร้างหนังเกี่ยวกับคู่สามีภรรยา แต่ก็คิดบทไม่ออกขึ้นมากลางคัน ดูเหมือนว่ามีเพียงคุณเท่านั้นที่สามารถจะทำให้ผมคิดออก และจินตนาการต่อได้ ผมอยากให้คุณช่วยทำให้ผมเห็นว่าคู่สามีภรรยาเขาทำยังไง
ขณะที่โฮเนะกำลังพลิกดูหน้ากระดาษแต่ละหน้า ตาของเธอก็ไปหยุดอยู่ที่บางประโยค "ได้โปรด ตอบรับความรักที่ผมมีต่อคุณ" นี่เป็นถ้อยคำที่เขาคิดขึ้นมาสำหรับภาพยนตร์เรื่องนี้....ด้วยเหตุผลบางอย่างโฮเนะรู้สึกแปล๊บที่อกขึ้นมาเล็กน้อย
โฮเนะ : แต่คุณไม่ได้รู้สึกแบบนั้นกับฉันไม่ใช่เหรอคะ.....
ชิซึกิ : แน่นอนว่าไม่ ผมจะไปรู้สึกรักผู้หญิงที่เพิ่งเจอกันเมื่อวานได้ยังไง
โฮเนะ : แล้ว...ทำไมถึงเป็นฉันล่ะคะ?
ชิซึกิ : คุณก็แค่มาตรงกับสุนทรียศาสตร์ของภาพยนตร์ที่ผมจะสร้างพอดี
ฉันไม่เคยมีเรื่องราวอะไรกับเขาหรือมีความรู้สึกอะไรกับเขา แต่ทำไมมันถึงทำให้ฉันถึงรู้สึกเศร้า ความเป็นมิตรที่เขามีต่อฉันเป็นแค่การเสแสร้ง....
ชิซึกิ : ทำไมคุณทำหน้าแบบนั้น?
โฮเนะ : ฉันไม่ทราบค่ะ.....
ฉันมองไปทางอื่นเป็นเพราะฉันอายที่เขามองขณะที่ฉันเกือบจะร้องไห้
ชิซึกิ : ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับการเริ่มต้นชีวิตคู่ แต่ผมจะทำให้ดีที่สุดที่จะรักคุณ
ช่วงเวลาที่เขาพูด.....ชิซึกิดึงหัวโฮเนะเข้าหาและจูบอย่างหลงใหล นั่นเซอร์ไพร์เสียจนโฮเนะขยับตัวไม่ได้
โฮเนะ : ....! อื้อ!
จูบของชิซึกิถลำลึกมากขึ้นและมากขึ้น และเขาเริ่มที่จะปลดกระดุมเสื้อฉัน ฉันรู้สึกได้ถึงมือของเขาข้างใน ในที่สุดฉันก็อ้าปากค้าง
โฮเนะ : ไม่นะ...!
และฉันก็ผลักเขาออกไป
ชิซึกิ : ทำไมคุณต้องขัดขืน?
เขามองมาที่ฉันราวกับว่าเขาไม่ระแคะระคายอะไรเลย
ชิซึกิ : มีอะไรงั้นเหรอ
โฮเนะ : นี่มันพิลึก... มันไม่ใช่
ชิซึกิ : ไม่ใช่อะไร ? แล้วใช่ยังไง?
โดยไม่ต้องตอบ ฉันหันหลังให้ชิซึกิและรีบไปทางประตูเพื่อออกจากห้องเขา
ชิซึกิ : นี่คุณ เดี๋ยว
เขาคว้าข้อมือฉันและดึงฉันกลับไป
โฮเนะ : ปล่อยฉันนะ....
ชิซึกิ : ok ok ก็ได้ แค่อ่านมันซะ
แล้วเขาก็ยัดสคริปใส่มือฉันและเปิดประตูให้ฉันออกไป
ชิซึกิ : Good night
ตาของฉันยังคงมองลงพื้น ฉันรีบหนีออกไปจากห้องชิซึกิทันที ฉันไม่เข้าใจเขาจริงๆ ในขณะที่ฉันวิ่งไปบนทางเดินมุ่งตรงไปยังห้องของฉัน ก็มีบุคคลคนนึงปรากฎตัวขึ้นมาตรงหน้า
ซึบาสะ ซึโอะ : โว้ววว ระวังหน่อย
เขาจับใหล่ของโฮเนะก่อนที่จะวิ่งชนเขา
โฮเนะ : ซึบาสะ...
ซึบาสะ ซึโอะ : อย่าวิ่งบนทางเดินสิครับ
ฉันรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาทันทีที่ได้รับรอยยิ้มอันอ่อนโยนของเขาและวิธีการพูดเล่นของเขา
โฮเนะ : ขอโทษค่ะ....
ซึบาสะ ซึโอะ : ว่าแต่คุณมาทำอะไรตรงนี้เหรอครับ
ในเวลานั้น เขาสังเกตเห็นรอบ ๆ หน้าอกของโฮเนะ
โฮเนะ : อ๊ะ.
ฉันรีบกอดหน้าอกของฉันอย่างเร็ว ทันทีที่ฉันสังเกตเห็นว่ากระดุมรอบ ๆ หน้าอกของฉันถูกถอดออกและมันเปิดออกลึกมาก
ซึบาสะ ซึโอะ : โฮเนะครับ คุณควรจะอยู่ที่ห้องชิซึกิคืนนี้ไม่ใช่เหรอครับ
โฮเนะ : ฉันคงไม่สามารถทำตามกฎที่ไม่สมเหตุสมผลนั่นได้ค่ะ
ซึบาสะ ซึโอะ : ไม่สมเหตุสมผล....
ซึบาสะพูดพึมพำด้วยเสียงที่มีความหมาย
ซึบาสะ ซึโอะ : คุณจำไม่ได้จริงๆ ใช่ไหมครับ? หรือว่าคุณแกล้งลืม?
ซึบาสะยิ้มมุมปากพร้อมทั้งหรี่ตาเล็กลงนิดหน่อย เขาดูน่ากลัว เขาดูแตกต่างจากก่อนหน้านี้
โฮเนะ : ฉันจำไม่ได้ค่ะ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉันเมื่อคืนวาน.....ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่?
ซึบาสะ ซึโอะ : คุณอยากรู้จริงๆ ไหมล่ะครับ
ซึบาสะยื่นมือมาจับแก้มฉัน และฉันก็รู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ มือที่เย็นเล็กน้อยของซึบาสะสัมผัสแก้มฉัน หน้าผากของฉัน
โฮเนะ : เปล่าค่ะ ไม่มี....
ขณะที่ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองซึบาสะ ฉันสบสายตากับเขา และเขาก็กลับมาแสดงออกอย่างใจเย็น
ซึบาสะ : คุณอาจจะความจำเสื่อมชั่วคราว จากอาการช็อกทางจิตบางประเภท ผู้คนมักหันหลังให้กับความลำบาก หรือสิ่งที่พวกเขาไม่ต้องการที่จะเชื่อ
โฮเนะ : ความลำบาก?
ถึงงานของฉันจะยาก แต่ฉันก็พอใจ ฉันมีพ่อแม่ที่น่ารักที่บ้าน ฉันไม่มีแฟน....แต่ฉันคิดว่าฉันก็มีความสุขดี ไม่มีอะไรที่จะทำให้ฉันรู้สึกช็อกจนฉันจะสูญเสียความทรงจำ....
ซึบาสะ : คุณไม่จำเป็นต้องพยายามจำทุกอย่างในตอนนี้
โฮเนะ : แต่......
เขาหยุดไม่ให้ฉันพูดอะไรต่อด้วยการวางนิ้วมือของเขาลงบนริมฝีปากของฉัน
ซึบาสะ : แต่สิ่งที่แน่นอนที่สุดคือคุณเป็นภรรยาของทุกคนที่นี่ นั่นคือสิ่งที่คุณต้องไม่ลืม
ซึบาสะยิ้มและตบแก้มฉันเบา ๆ ด้วยปลายนิ้วของเขา
ซึบาสะ : ราตรีสวัสดิ์
จากนั้นเขาก็ลุกจากไปอย่างเงียบๆ ซึบาสะเป็นคนใจดี แต่ก็สัมผัสได้ถึงความไม่แยแสอะไรด้วยเหมือนกัน.....................และในเช้าวันต่อมา
เคต้า : นายหญิงโฮเนะ อรุณสวัสดิ์ขอรับ
เคต้าพูดกับโฮเนะตรงหน้าห้องนั่งเล่น
โฮเนะ : อรุณสวัสดิ์ เคต้า
เคต้า : อาหารเช้าของนายหญิงพร้อมแล้ว เชิญด้านในเลยขอรับ
โฮเนะ : อ้อ ค่ะ.....
มันคงจะอึดอัดที่ต้องเจอชิซึกิ......และแล้ว ประตูห้องนั่งเล่นก็เปิดออก.....
??? : ห๊ะ ? ......นี่ใครครับ?
เด็กชายคนหนึ่งเดินออกมาที่ห้องโถง หือ? เด็กผู้ชาย......!?
เคต้า : คุณหนูรูอิ ลืมไปแล้วหรือขอรับ? ท่านนี้คือนายหญิงโฮเนะ
รูอิ : โอ้ คุณไม่ได้แต่งหน้า ผมเลยจำไม่ได้ คุณแต่งหน้าวันก่อน
ห๊ะ!? ไม่ได้แต่งหน้านี่หน้าฉันเปลี่ยนไปมากขนาดนั้นเลยเหรอ.....?
โฮเนะ : เคต้าเด็กคนนี้คือ....?
เคต้า : ท่านนี้คือลูกชายของนายท่านโซยชิโร่ คุณหนูรูอิ
โฮเนะ : อะไรนะคะ!? ลูกโซยชิโร่!?
โฮเนะ : ยินดีที่รู้จักนะคะ รูอิ ฉันโฮเนะ.....หนูอายุเท่าไหร่แล้วจ๊ะ?
ฉันก้มลงเล็กน้อยให้ถึงระดับเดียวกับสายตาของรูอิ และถามเขา
รูอิ : ฮะ?.....อย่ามาคุยกับผม
เขาหยาบคายจัง.....
เคต้า : คุณหนูรูอิ คุณหนูต้องไม่พูดกับคุณแม่แบบนั้นนะขอรับ คุณหนูอายุ 11 ขอรับ นายหญิงโฮเนะ
โฮเนะ : ค่ะ ขอบคุณค่ะ.....
คุณแม่......?
รูอิ : อ๊ะ อรุณสวัสดิ์ครับ พ่อ!
โซยชิโร่เดินลงมาจากชั้น 2
เคต้า : อรุณสวัสดิ์ขอรับ นายท่านโซยชิโร่
โซยชิโร่ : จะไปโรงเรียนตอนนี้เลยไหม รูอิ ?
รูอิ ทาชิบานะ : ครับ แล้วเจอกันครับพ่อ
รูอิเป็นเด็กน่ารักธรรมดา ๆ ที่อยู่ต่อหน้าพ่อของเขา.....
เคต้า : ดูแลตัวเองด้วยนะขอรับ คุณหนูรูอิ
หลังจากที่เห็นรูอิกำลังเดินมุ่งหน้าเข้าไปที่ประตู โซยชิโร่ก็เดินเข้าห้องนั่งเล่นไปโดยไม่แม้แต่จะมองฉัน เขาดูน่ากลัวจัง.....เขาดูเหมือนจะไม่สนใจฉัน ฉันอาจจะไม่ต้องข้องเกี่ยวกับเขา....
เคต้า ซากุราอิ : ทางนี้ขอรับ เชิญเข้าไปด้านในได้เลยขอรับ นายหญิง
โฮเนะ : ค่ะ....
เมื่อโฮเนะเข้ามาที่ห้องรับประทานอาหาร บรรดาสามีทั้งหมดของเธออยู่ที่นี่และกำลังทานอาหารเช้า
เซลลิส : Good morning โฮเนะ
ไทกา คิริซาเมะ : อรุณสวัสดิ์ครับ
โฮเนะ : อรุณสวัสดิ์ค่ะ
ฮารูโตะ : คุณตื่นสายน๊าา my princess ชิซึกิทำให้คุณนอนไม่หลับหรือเปล่าเมื่อคืน?
โฮเนะ : .....เปล่าค่ะ เราไม่ได้ทำ.....
ซึบาสะ ซึโอะ : เราไม่ควรพูดเรื่องแบบนี้ตอนเช้านะ ฮารูโตะ
เมื่อฉันเหลือบไปเห็นชิซึกิ เราสบตากับ
ชิซึกิ โทโจ : Good morning โฮเนะ .....ไม่นั่งล่ะ?
ชิซึกิยิ้มให้ฉันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อคืน และดึงเก้าอี้ข้างๆเขาเพื่อเชิญให้ฉันนั่งลง
โฮเนะ : อ่า ค่ะ....
ไม่มีโต๊ะอื่นว่าง โฮเนะเลยต้องนั่งข้างชิซึกิ เขาชั่งน่าอัศจรรย์เหมือนเดิม.....ฉันไม่รู้ว่าชิซึกิกำลังคิดอะไรอยู่....
อายาโตะ คามิชิโร่ : วันนี้คุณจะทำอะไร?
ระหว่างที่ทานอาหารเช้า จู่ๆ อายาโตะก็ถามโฮเนะขึ้นมา
โฮเนะ : .....ฉันจะกลับบ้านสักครั้งค่ะ ฉันต้องทำงานของฉัน เหมือนกัน.......ค่ะ
อายาโตะ คามิชิโร่ : โอ้ มันไม่จำเป็น
โฮเนะ : ห๊ะ....?
อายาโตะ คามิชิโร่ : ผมทำการยกเลิกสัญญาอพาร์ทเม้นท์ของคุณแล้วเมื่อวาน
โฮเนะ : ห๊ะ!? คุณจะทำอย่างนั้นได้ยังไงคะ.....
อายาโตะ คามิชิโร่ : ผมไม่สามารถปล่อยให้ผู้หญิงเป็นภรรยาของผมทำงานในห้องที่แคบกว่าห้องน้ำหรอกครับ
ไม่ได้กำลังล้อกันเล่นใช่ไหมเนี่ย.....
ชิซึกิ โทโจ : กำลังแปลกใจใช่ไหม? เราบอกคุณแล้วว่าเราจะดูแลอาหารการกิน เสื้อผ้า และที่อยู่ของคุณ
ชิซึกิพูดแปลกๆออกมาข้างๆ ฉัน
โฮเนะ : ฉันไม่เคยขอให้คุณทำอย่างนั้นนะคะ.....
ชิซึกิ โทโจ : ไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ เนื่องจากคุณสามารถมีบ้านที่ดีกว่ามาก
โฮเนะ : แต่มันกะทันหันเกินไป......แล้วกระเป๋า ข้าวของของฉันล่ะคะ?
อายาโตะ คามิชิโร่ : ไม่ต้องห่วง ขนย้ายเข้ามาหมดแล้ว
ฉันมั่นใจว่าฉันได้ยินเสียงออกมาจากห้อง.....
อายาโตะ คามิชิโร่ : อย่าทำท่าไม่ค่อยพอใจอย่างนั้น คุณไม่ต้องห่วงเรื่องสำนึกบุญคุณหรอก
ฉันไม่พอใจเลย......
อายาโตะ คามิชิโร่ : แล้ว คุณจะทำอะไร?
โฮเนะ : คุณกำลังพูดถึงอะไรคะ?
โฮเนะตอบอายาโตะอย่างสุภาพด้วยความประหลาดใจ
อายาโตะ คามิชิโร่ : เกี่ยวกับคู่สามีภรรยาสำหรับคืนนี้ เลือกใครสักคนมาใน 10 วิ
อายาโตะ : ถ้าคุณไม่เลือก คุณก็มากับผม ผมมีประชุมที่ฮ่องกงวันนี้ ดังนั้นคุณจะไปกับผม
โฮเนะ : อะไรนะคะ? ฮ่องกง.....?
อายาโตะ : 10 , 9 , 8 ..........
โซยชิโร่ : เดี๋ยวก่อน เธอจะมากับผม......ผมมีนัดซื้อขายที่สำคัญ
โซยชิโร่ขัดจังหวะการนับถอยหลังของอายาโตะ
อายาโตะ : .......ฉันคิดว่ามันคงช่วยไม่ได้แล้ว
ห๊ะ นี่พวกคุณจะสู้กันเพราะเรื่องนี้เหรอ สามีคนอื่นๆ ไม่เห็นด้วยเหมือนกันที่พวกเขากำลังทำอย่างเมื่อวานนี้ ก็อย่างที่เป็นอยู่ ฉันคงจะต้องติดอยู่กับโซยชิโร่ ......ฉันไม่ต้องการอย่างนั้น.......เขาดูน่ากลัว......
โฮเนะ : ช่วยกรุณารอก่อนค่ะ......
ด้วยเหตุผลบางอย่าง สายตาของฉันมองไปหาชิซึกิ
ชิซึกิ : มันเป็นทางเลือกของคุณ เราจะให้คุณตัดสินใจก่อน
ชิซึกิพูดเหมือนไม่แคร์ ฉันกำลังจะคาดหวังอะไร........
ซึบาสะ ซึโอะ : ถ้าอย่างนั้น วันนี้คือตาของโซยชิโร่ ใช่ไหม?
โฮเนะ : เดี๋ยวก่อนค่ะ! ฉันเลือกเซลลิส
เซลลิสดูเป็นคนที่ปลอดภัยที่สุดในหมู่พวกเขา.......
เซลลิส : ว้าวววว! Thank you! แต่ชั่งโชคร้ายจังที่รัก.....ฉันไม่สามารถน่ะจ้ะ คืนนี้ฉันมีถ่ายทำภาพยนต์
โฮเนะ : โอ้ ไม่นะ......
ฮารูโตะ : งั้นเจ้าหญิงของผม เรามาทำอะไรดีๆ กันคืนนี้ไหมครับ?
โฮเนะ : ไม่ค่ะ ฉันไม่.....
ไทกา คิริซาเมะ : เธอค่อนข้างซื่อสัตย์ ดูเหมือนว่าเธอจะเคยชินกับชีวิตที่นี่แล้ว
เซลลิส : เฮ้ โฮเนะ ถ้าเธอเลือกไม่ได้ ทำไมไม่ปล่อยให้โชคชะตาของเธอเลือกแทนล่ะ ?
พูดจบ เซลลิสก็หยิบไพ่ออกมา
โฮเนะ : นั่นไพ่ทาโรต์ใช่ไหมคะ?
เซลลิส : ฉันสนใจในไพ่ทาโรต์ที่สามารถพยากรณ์อนาคตที่จะเกิดขึ้นเร็วๆ นี้ได้น่ะจ้ะ
เซลลิสจัดเรียงไพ่หลายใบอย่างชำนาญ
เซลลิส : นี่คือไพ่ของฉัน the Empress
เซลลิสโชว์บัตรที่มีภาพของผู้หญิงขึ้นอย่างร่าเริง
เซลลิส : ฉันคือ the Empress
โฮเนะ : ว้าวว เธอดูเหมือนคุณเป๊ะเลยค่ะ
เซลลิส : คิดเหมือนกัน ใช่ม๊ะ ? ฉันเรียงไพ่ให้คนอื่นๆ อีก 6 คนแล้ว
โซยชิโร่ : เดี๋ยว Valentine......วันนี้ตาผม
เซลลิส : คนที่เลือกคือโฮเนะ
เซลลิสพูดกับโซยชิโร่อย่างชัดเจน และกลับด้านไพ่ทั้ง 6 ใบแล้วนำมาเรียงตรงหน้าโฮเนะ
เซลลิส : เอาหล่ะ เลือกมา 1 ใบจ้ะ โฮเนะ.......
โฮเนะ : ค่ะ
ฉันเริ่มจะประสาทหน่อยๆ ละ......ในขณะที่ทุกคนจ้องมาที่ฉัน ฉันหยิบไพ่มา 1 ใบ สิ่งที่ฉันเลือกคือ......
โฮเนะ : เอ่อ ค่ะ นี่คือ.....
เซลลิส : ความตาย ไพ่ของผู้เก็บเกี่ยว
มันดูน่ากลัว.....ไพ่ใบนี้จะหมายถึงใครกัน?
เซลลิส : ฉันคิดว่าจะเป็นไพ่ของโซยชิโร่นะ
ไม่นะ ล้อเล่นใช่ไหมเนี่ย.....
โซยชิโร่ : คุณนี่ชั่งหยาบคาย ที่คุณคิดว่าผมเป็นความตาย OK ยังไงก็ตาม.....ผมก็โล่งใจ
โซยชิโร่มองตรงไปยังโฮเนะ ซึ่งนั่นทำให้เธอตัวแข็งทื่อ เขายิ้มให้โฮเนะแล้วพูดว่า
โซยชิโร่ : ไม่ต้องกลัวมากขนาดนั้น ผ่อนคลาย ผมไม่ทำคุณเจ็บหรอก
โซยชิโร่กระซิบเสียงเข้มและสัมผัสคางฉันด้วยปลายนิ้วของเขา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น